ΕΛΛΑΔΟΣ ΕΝΥΠΝΙΟΝ

Α΄ ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΟΙΗΣΗΣ 18/12/17
(Δευκαλίων ο Θεσσαλός)

Ελλάδος ενύπνιον
Γλαύξ εθεάθη, στου ιερού βράχου την κόμη.
πριν ο ήλιος βουτήξει στην δύση ακόμη.
Τον Παρθενώνα ζυγώνει και με κοίταγμα θείον
αρχίζει τους θρήνους επ’ των ερειπίων:

«Ελλάδα του Δία, του φωτός του Φειδία.
Των Θεών αραξοβόλι, φιλοσόφων περβόλι.
Του Φοίβου πατρίδα, του ωραίου κοιτίδα.
Του Διόνυσου φύτρα, του Έρωτα μήτρα.

Ελλάς της σοφίας, της Δημοκρατίας.
Γεννήτρα του Ορφέα, των Σοφών, του Θησέα .
Του Θαλή, του Σωκράτη, του ιατρού Ιπποκράτη.
του Αλεξάνδρου, με τ’ άτι, του δεινού στρατηλάτη.
Του Πλάτωνα Ελλάδα, κράτα ολόρθη την δάδα.

«Έστιν ουν τραγωδία» ο Αριστοτέλης ορίζει,
της αγάπης τα πλάτη ο Σοφοκλής καθορίζει.|
Ευριπίδες, Αισχύλοι, του θεάτρου μας ήλιοι.
Μάνα του Πυθαγόρα, στάσου ορθή και προχώρα.
Ηρώων η πλάστρα, μάνα Ελλάδα ανάστα.

Ο Μιλτιάδης, προστάζει κι ο Λεωνίδας σου τάζει,
πως είναι κοντά σου , Ελλάδα μάνα μας γεια σου,
σε πονούν τα παιδιά σου,
σ’ αγαπούν τα παιδιά σου
Μάνα Ελλάδα μας βιάσου».

Αυτά είπε στα πλήθη κι η γλαυξ εβουβάθη
κι η φωνή της εχάθη στων αιώνων τα βάθη
Κι εκεί μπρος στα πλήθη τα φτερά μεγεθύνει
κι εμφανίστη στην θέση της η γλαυκώπις Αθήνη.