ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΗΜΕΡΑ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

 ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

«Εκπαίδευση των γυναικών στην αρχαία Ελλάδα»

ΓΥΝΑΙΚΑ -ΜΗΤΕΡΑ – ΤΡΟΦΟΣ. Απαραίτητη για την διαιώνιση του ανθρώπινου είδους. Γι' αυτό και προικοδοτείται γενναιόδωρα από την φύση. Ο γυναικείος εγκέφαλος είναι καλωδιωμένος και προσαρμοσμένος ώστε να διαφυλάττει την «φωλιά» και το «παιδί». Κι όμως σε περιόδους πολέμου η γυναίκα αποδείχτηκε και ηρωίδα. Διαθέτει ισχυρότερο ένστικτο αυτοσυντήρησης. προσαρμόζεται ευκολότερα στα νέα δεδομένα. Στην Μινωική Κρήτη οι άνθρωποι λάτρευαν τη Μεγάλη Θεά, την «ΜΑΝΑ ΓΑΙΑ». Σ’ αυτόν τον πολιτισμό η παρουσία και ο ρόλος της Θεάς-Μητέρας έχει ιδιαίτερη θέση. Αυτή εξουσίαζε όλες τις μορφές ζωής και θανάτου (ως και το 2500 πριν χριστιανικής χρονολόγησης ) με κυρίαρχα χαρακτηριστικά την γυναικοκρατία και την λατρεία της ΜΕΓΑΛΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ (ΓΗΣ). Κι υπήρχε λένε κάποτε οι μύθοι ( κι οι μύθοι δεν λένε ποτέ ψέματα) μια χρυσή εποχή που τα σκήπτρα της εξουσίας κρατούσε παντοδύναμη η γυναίκα. ΜΗΤΡΙΑΡΧΙΑ την ονομάζουν τα βιβλία κι είναι η πρώτη μορφή κοινωνικής οργάνωσης των ανθρώπων της προϊστορικής εποχής, Η γυναίκα αποτελεί αρχηγό του γένους, οπότε και κληρονομικά δικαιώματα μεταβιβάζονται στα θηλυκά μέλη της κάθε οικογένειας Κατάλοιπο της μητριαρχίας είναι ότι ακόμη τα γεννηθέντα βρέφη γράφονται στο Μητρώο. Και πέρασαν τα έτη φέρνοντας ανατροπές Το πέρασμα, από την Κυνηγητική στην Κτηνοτροφική οικονομία καταλύει, με γοργό το ρυθμό, την Μητριαρχία και ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ του σπιτιού και του κόσμου, στέφεται ο άνδρας, σβήνοντας το λάμπος και την φέγγος της γυναικείας υπεροχής. Η ανδρική εξουσία άρχισε να κατασκευάζει άβατα.

Η διαδρομή της γυναίκας στην πορεία του χρόνου αποσιωπείται, Την παρουσιάζουν σαν ένα RES, ένα πράγμα. Κι όμως υπάρχουν ονόματα γυναικών της αρχαιότητας, προκαλούν ρίγη συγκίνησης και θαυμασμού. Πώς θα μπορούσαμε να κατανοήσουμε την πορεία του Ελληνισμού ανά τους αιώνες χωρίς τις Σπαρτιάτισσες , την Γοργώ ,την Αγηστράτη, την Αρχιδάμεια, την Αθηναϊδα, την Ασπασία, την Κλεοπάτρα, τις Σουλιώτισσες, τις γυναίκες του σαράντα και μετρημό δεν έχουν. Το ίδιο συμβαίνει και κατά τον Μεσαίωνα, του οποίου ο θεοκρατικός χαραχτήρας κι η δύναμη της θρησκοληψίας, πετάνε την γυναίκα στα αζήτητα και, μειώνουν την δύναμη της προσωπικότητας και υπόστασης της.

Η μόρφωση των γυναικών στην Ελλάδα, αποτελεί μια πραγματικότητα που κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει. Από τους μαστούς της ελληνικής παιδείας , βύζαξε η οικουμένη της σοφίας το γάλα και με το αγλαό φως του Ελληνικού κάλλους φωταγώγησε των βαρβάρων τα ανήλιαγα σκότη. Κι αυτά γιατί η εκπαίδευση ήταν ο πύραυλος που εκτίναξε τον ελληνικό πολιτισμό σε δυσθεώρητα ύψη. Για τον Έλληνα η λέξη εκπαίδευση σήμαινε εκπαίδευση του χαρακτήρα, αρμονική ανάπτυξη του σώματος, του νου, και της φαντασίας Η άποψη ότι οι Ελληνίδες ζούσαν περίπου σε καθεστώς ανατολίτικου περιορισμού δεν ευσταθεί για όλες τις τάξεις. Μέχρι τα είκοσι η γυναίκα εκπαιδεύεται από την μητέρα της στην οικονομία και στην διαχείριση του νοικοκυριού, στην υφαντική, χειροτεχνία, διακοσμητική με σκοπό τον γάμο. Για τι κόρες όμως των ευπόρων οικογενειών υπήρχαν ιδιωτικά οικοδιδασκαλεία στα οποία σπούδαζαν, γραφή, ανάγνωση, ποίηση, χορό, μουσική, κιθαρωδία, όρχηση.

Ο Πλάτων είναι ο πρώτος που ενδιαφέρεται για την εκπαίδευση των γυναικών. Αντιτίθεται στην επικρατούσα άποψη ότι οι γυναίκες είναι ταγμένες μόνο για να κάνουν παιδιά κι ότι αν και διαθέτουν μικρότερη σωματική ρώμη, δικαιούνται παιδείας και πρέπει να εκπαιδεύονται ακόμη και στον πόλεμο. Αλλά κι η ανωτάτη εκπαίδευση φαίνεται να δεχόταν ευχαρίστως γυναίκες. Επειδή όμως η κοινωνία ήταν ανδροκρατική δεν διασώζονται όλα τα ονόματα των γυναικών που διέπρεψαν στον χώρο της επιστήμης.

Οι γυναίκες όμως συμμετείχαν και στις εορτές των Αθηναίων. Παρθένες ύφαιναν τον ιερό πέπλο της Αθηνάς κι εκείνες το περιέφεραν στην πομπή των Παναθηναίων.

Συμμετείχαν επίσης στα Ανθοφόρια στα Γυναικοκύνθια,στα Ηρώα, Ηραία κ.α.

Και διεξάγοντο, ω! τι θαύμα, και γυναικείοι Ολυμπιακοί αγώνες.

Όλα αυτά είναι αποστομωτικά τεκμήρια ότι η θέση της Ελληνίδας γυναίκας δεν είναι αυτή που προσπαθούν να παρουσιάσουν οι συκοφάντες του Ελληνισμού. Η Ελληνίδα γυναίκα δεν θεωρούνταν κατώτερο όν, μόνο για αναπαραγωγή, ούτε ήταν κλεισμένη στους γυναικωνίτες, χωρίς βέβαια να απολαμβάνουν κι όλα τα προνόμια των ανδρών.

Υπήρχε όμως μια κατηγορία γυναικών που απολάμβαναν πλήρη ανεξαρτησία. Ήταν οι Εταίρες, Η λέξη Εταίρα σήμαινε «σύντροφος, φίλος, βοηθός ». Ήταν γυναίκες του πνεύματος και διέθεταν υψηλή ευφυΐα και σπάνια μόρφωση. Ως εκ τούτου μπορούσαν να λάβουν μέρος σε συζητήσεις καλλιεργημένων ανθρώπων, για παράδειγμα στα συμπόσια. Η επιφανέστερη Εταίρα του 5ου αιώνα προ χριστιανικής χρονολόγησης, ήταν η Ασπασία, η γυναίκα που αποτέλεσε την σύντροφο του Περικλή κι η οποία τον ανέπνευσε στην δημιουργία του Χρυσού αιώνα. Στον κύκλο της ανήκαν διάσημοι φιλόσοφοι και καλλιτέχνες της εποχής, όπως ο Σωκράτης και οι μαθητές του, αλλά και ο γλύπτης Φειδίας. Λέγεται ότι Αθηναίοι πολίτες πήγαιναν τις γυναίκες και τις κόρες τους για να διδαχτούν από τους λόγους της Ασπασίας . Δυστυχώς οι πληροφορίες που δίνονται στα ελληνόπουλα μέσω της ελληνικής παιδείας απέχουν πολύ της πραγματικότητος. Κι έτσι ο Έλληνας έφθασε να γίνει ο κατήγορος των προγόνων του σε θέματα που άλλοι λαοί γνωρίζουν και θαυμάζουν.

Σήμερα, που όλα αλλάζουν φορεσιά, ας συμμετέχουμε στον παγκόσμιο εορτασμό της γυναίκας κι ας αναφωνήσουμε:

Ω! ΓΥΝΑΊΚΑ πόσα άβατα χρειάστηκε να καταπατήσεις, για να μπορέσεις να αξιωθείς αυτών που σου ανήκουν! Διαθέτοντας ανώτερη μνήμη και συναισθηματική νοημοσύνη πολύ ανώτερη του συνομήλικου παρτενέρ σου διαφυλάττει την επιβίωση και την μακροημέρευση ολόκληρης της ανθρωπότητας στον πλανήτη γη.

ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ ΑΙΏΝΙΟ ΘΗΛΥΚΌ.

Όλες οι αντιδράσεις:

53Mimis Chamilos, Ντορέτα Πέππα και 51 ακόμη

 

Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΜΕΤΑΝΘΡΩΠΟΥ

 ΟΙ  ΚΛΩΝΟΙ   

 

Ένα νησί στο πουθενά κι αυτοί συγκάτοικοι στο άγνωστο. Ένα νησί υπερωκεάνιο  που ταξίδευε  χωρίς σταθμό και προορισμό. Ένα νησί καράβι,με αμπαρωμένα πόρτες και παράθυρα που κρατούσαν το φως του ήλιου έξω και φυλάκιζαν την ματιά
να μην μπορεί να δει ούτε ουρανό, ούτε θάλασσα. Μόνο ένα ταβάνι με αστέρια και φεγγάρι την νύχτα  και την ημέρα ένα ήλιο κακέκτυπο αντίγραφο του φωτοδότη της μέρας.
Έξω σημάδι ζωής κανένα, ούτε πουλί πετούμενο. Όλος ο κόσμος αυτό το κινούμενο νησί. 

 «ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ»  ονόμαζαν το νησί καράβι. Περίεργο όνομα, αλλά δεν ήταν το μόνο περίεργο σε αυτήν την αθέλητη κρουαζιέρα.Πεντακόσιοι  όλοι κι όλοι οι κάτοικοί του. Επέζησαν από μια οικολογική καταστροφή της γης τους ενημέρωσαν οι ειδήμονες Μόνο αυτοί επέζησαν οι τυχεροί, αλλά η μοίρα τους δουλεύει ακόμη. Σε άλλον πλανήτη θα μετακομίσουν, έναν πλανήτη ανέγγιχτο, από την εποχή της δημιουργίας. Έτσι δεν θα χαθεί το ανθρώπινο είδος. Όσο για το ότι δεν θυμούνται τίποτε από τον πρότερον βίον  είναι αποτέλεσμα της επίδρασης των ραδιενεργών καταλοίπων της μεγάλης έκρηξης. Δεν θυμούνται τίποτα κι όμως δεν είχαν όλοι την ίδια  ηλικία.   Η  ζωή τους ξεκινούσε και τέλειωνε στην πλωτή τούτη πολιτεία. Πραγματικά ήταν ένα αντίγραφο πραγματικού νησιού, καλυμμένο με μια σφαίρα προστασίας, αλλά λίγο τους ένοιαζε. Μήπως γνώριζαν τι ήταν αληθινό και τι ψεύτικο; Υπήρχαν άνδρες, γυναίκες και παιδιά σε όλες τις ηλικίες. Μα το περίεργο ήταν όταν  εμφανίζοντο μωρά από το πουθενά κι οι κοπέλες που ήταν σε ηλικία να τεκνοποιήσουν τα μεγάλωναν σαν δικά τους παιδιά. Δικά τους δεν επρόκειτο να αποκτήσουν ποτέ. Η διαταγή γραμμένη με αίμα. Όποιος κάνει έρωτα θα θανατώνεται.Οι μανάδες αυτών των βρεφών παράκουσαν την διαταγή και απομακρύνθηκαν από το προφυλαγμένο νησί  και σίγουρα έξω, τις περίμενε φρικτός ραδιενεργός θάνατος. Στενές σχέσεις μακριά, ούτε φιλικές ,ούτε ερωτικές. Κάθε συναίσθημα υπό διωγμόν.   Όταν θα’ ρθει η ώρα  να τεκνοποιήσουν θα τους  εκτόξευαν στον πλανήτη ΓΑΝ   Εκεί σ’ ένα σμίξιμο απαλλαγμένο από τους κινδύνους ασθενειών και αφροδισίων νοσημάτων θα κυοφορήσουν  Περίεργη η ζωή μέσα στο διασωθέν νησί -καράβι. Όλοι  είχαν ονόματα λουλουδιών ή   φυτών. Κανόνες όριζαν την ζωή των συγκατοικούντων, από το φαγητό, ως   την ώρα του ύπνου και του ξυπνήματος.  Μεταξύ αυτών η   Παπαρούνα    κι ο Ευκάλυπτος. Γιατροί με κατάλευκες μπλούζες πηγαινοέρχονταν κι έλεγχαν τις σωματικές λειτουργίες κι έδειχναν αναστατωμένοι όταν κάποιος από την ομάδα  παρουσίαζε σημάδια αδυναμίας ή ψυχολογικά προβλήματα. Το ενδιαφέρον για την υγεία  ήταν    υπερβολικό.  Το νησί έμοιαζε με κρουαζιερόπλοιο που θαλασσοδέρνονταν στο άπειρο κι οι θαμώνες ζούσαν περιμένοντας την μέρα και την ώρα που τα τους έπεφτε ο κλήρος να μετακομίσουν στον πλανήτη σωτήρα. ΓΑΝ.   Την ημέρα που ερχόταν τα μωρά γινόταν η κλήρωση για το ποιοι θα ήταν οι τυχεροί  για το ταξίδι στο διάστημα. Χαρές ετοιμασίες, αποχαιρετισμοί και η λαχτάρα πότε θα έρθει κι αυτών η σειρά στα ύψη. Για αυτήν  την στιγμή  ζούσαν. Πολλοί επιχείρησαν να συνάψουν σχέσεις φιλίας κι οι τολμηροί  λίγο περαπέρα. Μα δεν προλάβαιναν. Κάθε καινούρια βδομάδα ήταν σαν να γνωρίζονταν για πρώτη φορά. Ο Ευκάλυπτος κι η  Παπαρούνα  με μεγάλο κόπο συγκρατούσαν κάποια  υπολείμματα μνήμης. Κι ο παντοκράτωρ έρωτας άρχισε να ενεργοποιείται.  Οι πρώτες υποψίες  έχουν αρχίσει να φυτρώνουν στο καθοδηγούμενο μυαλό του Ευκάλυπτου. Κάτι συμβαίνει το τρομακτικό.  Αρχίζει να αμφισβητεί. Με μεγάλη προσοχή δίνει οδηγίες στην αγαπημένη του. «Θα αντέξουμε αγαπημένη χωρίς φαγητό και νερό χωρίς φαρμακευτική αγωγή και προπαντός την ώρα του ομαδικού λουτρού   απολύμανσης θα κρατήσουμε  την αναπνοή μας για όση ώρα αντέξουμε. Σωτήρια τα μέτρα.  Το μυαλό ξαστέρωσε κι ο έρωτας έβγαλε φτερά. Κι όταν όλοι  κοιμούνται στο πλοίο, φάντασμα δυο σκιές ερωτευμένες συναντιούνται σε ένα διάδρομο που είχε την απαγορευτική πινακίδα. «Προσοχή δηλητήρια». Φοβήθηκαν,αλλά η  επανάληψη λιγοστεύει τον φόβο. Κάθε εβδομάδα κι ένα βήμα παραπέρα στον απαγορευμένο διάδρομο. Κάποια βραδιά  που ένας έρωτας ασυγκράτητος  τους όπλισε την ψυχή αψήφησαν την απειλή και προχώρησαν. Άνοιξαν την πρώτη πόρτα   κι ένα δυνατό φως τους έκανε να κλείσουν τρομαγμένοι τα μάτια. Πρώτος συνήλθε ο Ευκάλυπτος . Κοίταξε γύρω του.  Γαλάζιο πάνω ,γαλάζιο κάτω κι ένα φως που εκπορευότανε από κάποιο φωτεινό σώμα έλουζε με φως όλα γύρω. Βοήθησε την Παπαρούνα να προσαρμοστεί στον φωτεινό κόσμο. Έτριβε για ώρα τα μάτια της. «Τι είναι εδώ» αναρωτήθηκαν κι δυο μαζί. Γύρω τους δέντρα γεμάτα καρπούς, στο νερό κολυμπούσαν χιλίων λογιών ψάρια, και πουλιά σπάθιζαν τον ευωδιαστό αέρα. Γνωστές αυτές οι εικόνες από τις ταινίες οικολογικής καταστροφής. Έδειχναν έναν κόσμον πανέμορφο να χάνεται. Άνθρωποι, ζώα, φυτά, λίμνες,  όλα να παραδίδονταν στις άσχημες διαθέσεις  των ραδιενεργών ρευμάτων, Η όψη που παρουσίαζε  η γη μετά την λαίλαπα σε τρέλαινε. Όλα αυτά πέρασαν σαν αστραπή από  το μυαλό τους. Μια  ελπίδα  έλαμψε στο μυαλό τους. Όχι η γη δεν καταστράφηκε.

   Δεν υπήρχε χρόνος για περισσότερη έρευνα, έπρεπε να επιστρέψουν στο καθένας στον χώρο του.  Τον κοίταξε στα μάτια, την πήρε αγκαλιά κι ένωσε τα χείλη του μα τα δικά της. Η φύση δεν χειραγωγείται, δεν περιορίζεται, δεν καταργείται  . Μια φορά την βδομάδα η συνάντηση τους αλλά έφθασε να τους δώσει ξανά την ανθρώπινη  τους υπόσταση.  Τρέφονταν από βλαστούς φυτών και καρπούς δέντρων. Κίνδυνος η τροφή, ,τα χάπια , τα μπάνια.
Μετά την διαπίστωση αυτή φόβος κι ερωτηματικά. Σίγουρα οι άνθρωποι  δεν πήγαιναν σε άλλον πλανήτη. Δεν άργησαν να γίνουν μάρτυρες των πιο φρικτών υποψιών. Την άλλη μέρα τρία βρέφη έκαναν την εμφάνισή τους. Τρεις άνδρες και τρεις γυναίκες κληρώθηκαν για να μεταβούν στον πλανήτη παράδεισο. Αλλοίμονο ανάμεσα τους κι η Παπαρούνα. Θα ακολουθήσει κι ότι θέλει ας  γίνει. Τα θύματα   τα είχαν αποκοιμίσει με μεθόδους ανήθικους κι οι ιθύνοντες δεν    έπαιρναν μέτρα. Αποβραδίς το πάρτυ αποχαιρετισμού. Οι βραδιές αυτές του αποχαιρετισμού σίγουρα  έκρυβαν κάτι  ύποπτο. Ο Ευκάλυπτος δεν έφαγε και δεν ήπιε τίποτα από τα νόστιμα εδέσματα, ούτε ανέπνευσε την  αρωματισμένη ατμόσφαιρα. Μέσα στην βακχική αυτή κατάσταση έσυρε την Παπαρούνα στο συνηθισμένο τους ερωτικό ραντεβού. Όλοι οι άλλοι μέσα σε στιγμές έκστασης  περίμεναν με       ανυπομονησία την δική μετοίκηση. Το εκκρεμές σήμανε παρατεταμένα. Ίσα που πρόλαβε το ερωτευμένο ζευγαράκι να τρυπώσει μέσα στο πλήθος.  Μέσα στο καράβι δεν υπήρχε πρωί και βράδυ. Μόνο το σκηνικό της οροφής άλλαζε, αλλά με τον καιρό  κανένας δεν έβλεπε τη διαφορά. Το ρολόι μόνο μετρούσε τις ώρες 8 η ώρα το πρωινό ξύπνημα   το πρωινό γεύμα,     το μεσημεριανό γεύμα,  το δείπνο και ύπνος. Όταν το μεγάλο ρολόι, που κάλυπτε σχεδόν έναν τοίχο, σήμαινε  την αναχώρηση  οι επιλεγμένοι με άκρατη  χαρά και   συγκίνηση αποχαιρετούσαν  σίγουροι για το ταξίδι και τον εποικισμό τους στο διάστημα.  Η εκτόξευση γινόταν από την άλλη πλευρά του καραβιού από μία πόρτα που άνοιγε μόνο στην περίπτωση αναχώρησης. Ο Ευκάλυπτος σχεδόν αόρατος, μπουσουλώντας κατάφερε να ξεγλιστρήσει και να κρυφτεί σε ασφαλές σημείο Κι είδαν τα μάτια του αυτά που καμιά βρωμερή συνείδηση δεν θα τολμούσε. Τις   κοπέλες τις έκλεισαν σε μια πτέρυγα γεμάτη ιατρικά μηχανήματα τους δε άνδρες τους έβγαλαν από ένα άνοιγμα του καραβιού, τούς παρέλαβε ένα άλλο μικρότερο σκάφος  που χάθηκε στο ατέλειωτο γαλάζιο. «Με το σκάφος θα πάνε στον πλανήτη παράδεισο»;   Τον πονάει π  που η γη καταστράφηκε. Δεν θυμάται να έχει γονείς, όλη του η ζωή μέσα στο υπερπολυτελές σκάφος μια ζωή προγραμματισμένη για μετοίκηση στο διάστημα. Μια  λάμψη όμως φωτίζει την σκέψη του. Κι αν δεν καταστράφηκε; κι αν όλα είναι μια απάτη; Κι αν είναι απάτη προς τι αποσκοπεί;. Παρασυρμένος από τα καινούρια ξεχάστηκε. Η αγαπημένη του μπορεί να κινδυνεύει. Επιστρέφει φτάνει στη πτέρυγα που έχωσαν την Παπαρούνα. Ένα παράθυρο είναι ανοικτό. Δεν υποψιάζονται ανθρώπινη παρουσία. Παγώνουν τα μέλη του. Μέσα στο  πλήρως εξοπλισμένο με ιατρικά μηχανήματα δωμάτιο βρίσκονται φυλακισμένες γυναίκες σε κατάσταση εγκυμοσύνης. Σε άλλο στάδιο η κάθε μια. Φωνές πόνου θα κατευθύνουν το βλέμμα του στην απέναντι πτέρυγα. Μια γυναίκα ουρλιάζει ενώ ένας αστροντυμένος κύριος βγάζει ένα μωρό ανάμεσα από τα πόδια της. Το μωρό κλαίει. Η μάνα απλώνει τα χέρια να το αγκαλιάσει. Δεν προλαβαίνει. Μια ένεση  στην φλέβα την κοιμίζει ακαριαία. Την αρπάζουν και σαν  τσουβάλι   την πετούν σ’ ένα κύλινδρο. Με γουρλωμένα μάτια βλέπει τον κύλινδρο να αλέθει και να πολτοποιεί το ματωμένο κορμί της μάνας Κι ο ασπροντυμένος κύριος με στυλ μπαμπά προχωρεί με αγκαλιά το μωρό στον θάλαμο νεογνών. Στο ίδιο κρεβάτι φέρνουν μια κοιμισμένη νέα. Της ανοίγουν διάπλατα τα πόδια και με ένα μακρύ εργαλείο,τοποθετούν κάτι που φαίνεται να έχει μεγάλη αξία γι’ αυτούς. Δεν καταλαβαίνει  Τρέμει. Δεν μπορεί όνειρο βλέπει. Τρέχει με λαχτάρα στο θάλαμο που είχε αφήσει την Παπαρούνα. Ευτυχώς δεν την έχουν πάρει.  Σέρνεται στο πάτωμα, φθάνει , την παίρνει αγκαλιά και τρέχει. Πάει να μιλήσει της κλείνει το στόμα «σώπα». Τρέχουν προς τα εκεί που είδε  το σκάφος να παραλαμβάνει  τους τρεις άνδρες.   Δεν είναι ώρα για να λυθούν τα ερωτηματικά. Την αφήνει κάτω, «τρέχα» της λέει.  Το ατέλειωτο γαλάζιο σταμάτησε του κυματισμούς σαν να τους γνέφει να πέσουν στην υργή της αγκαλιά.   Δεν προλαβαίνουν ένας φύλακας τους παίρνει χαμπάρι. Ο Ευκάλυπτος νιώθει λιοντάρι. Έτσι κι αλλιώς είναι χαμένοι. Ορμά με δύναμη ακινητοποιεί τον φύλακα, που παραδίδεται σαν αρνάκι. . Πάρτε με μαζί σας και θα σας τα πω όλα. Η τύχη ήταν με το μέρος τους.   Κρατώντας ο καθένας ένα φουντωτό κλαδί  ρίχνονται στην θάλασσα.  Περίεργο, ξέρουν να κολυμπούν. Σε πολλά δεν μπορεί να  δηλώσει απάντηση. Όλα του τα ερωτηματικά θα λυθούν όταν αρχίσει να μιλά ο φύλακας. Για την ώρα κολυμπούσαν ώρες ατέλειωτες για πού δεν γνώριζαν, πάντως μακριά από την κόλαση του σκάφους φονιά . Οι δυνάμεις τους εγκατέλειψαν. Ο Ευκάλυπτος κατάφερε κι έδεσε τις άκρες από τα φουντωμένα κλαδιά που πήραν μαζί τους κατά την μεγάλη απόδραση. Για να μην τους παρασύρουν τα κύματα σε διαφορετικές κατευθύνσεις.  Αφέθηκαν να τους παρασέρνει το ρέμα.  Πέρασαν ώρες, Πόσες δεν υπήρχε η δυνατότητα να μετρήσουν όταν το κύμα τους ξέβρασε σε μια δασωμένη ακτή. Δεν μίλησαν, δεν κοιτάχτηκαν αλλά κοιμήθηκαν. Έπρεπε να ανακτήσουν δυνάμεις. Πρώτη ξύπνησε η Παπαρούνα. Κοιτά μαγεμένη. Ένα τοπίο άγνωστο .  Τι ομορφιά θεοί. Ξυπνά τον Ευκάλυπτο. Γέρνει δίπλα του. Η νύχτα γέννησε πολλά αστεράκια απόψε κι ένα μάτι πανσέληνο φωτίζει το άγριο τοπίο. Κανταδόροι της νύχτας τους τραγουδούν με ήχους πρωτόγνωρους. Τι θαύμα! Εκφωνούν μαγεμένοι. Μπροστά του φανερώνεται διαψευσμένο το μεγάλο ψέμα της καταστροφής του πλανήτη.   Κάτι άλλο συμβαίνει και αυτό το κάτι άλλο δεν μπορεί να το συλλάβει ανθρώπου  νους.     Ακολουθούν το στενό μονοπάτιαγια  να βρεθούν σε ένα παραδεισένιο τοπίο. Ένα ποταμάκι που κυλάει αμέριμνο τους  προσφέρει φιλόξενα μια χούφτα νερό.   Πόσο διψούσαν; Άπλωσαν το χέρι και τα δέντρα τους φίλεψαν με  ολόδροσους καρπούς. Επέτρεψαν ξαναγεννημένοι περιμένοντας να ακούσουν από το φύλακα το μυστικό του εγκλεισμού  τους στο πλοίο θάνατος. Ο φύλακας κοιμάται.   Τον ξύπνησαν. Τα΄χασε δεν θυμόταν πού βρισκόταν κι άρχισε να τρέμει. Θα με ρίξουν στο οξύ. Παθαίνει παροξυσμό κι ο  Ευκάλυπτος  του βουτάει το κεφάλι στο τρεχουμενο νερό. Σαν να άνοιξε ένα παραθυράκι στην μνήμη άρχισε να θυμάται. Με μια πρόχειρα φτιαγμένη πετονιά θα τους προσφέρει το πρώτο ανθρώπινο γεύμα. Φαίνεται ευχαριστημένος, αλλά οι νευρικές κινήσεςι των χεριών άλλα δείχνουν. Αυτό που θα τους αποκαλύψει είναι ένα φρικτό, ένα  τρομέρό μυστικό. Τον βλέπουν να πέφτει στα γόνατα σαν να ζητάει βοήθεια από άνωθεν. Μάλλον του δόθηκε. Καθισμένος σταυροπόδι ζήτησε και σ’ αυτούς να κάνουν. Σαν να πήρε δύναμη από την γη  θαρραλέα άρχισε να τους εξηγεί τα ανεξήγητα ζητώντας τους να μην το διακόψουν.

«Δεν είστε άνθρωποι είστε ΚΛΩΝΟΙ. Πλάνταξε με το σάλιο του  ο Ευκάλυπτος αλλά δεν μίλησε. Η Παπαρούνα κοκκίνισε σαν παπαρούνα, τίποτα άλλο.  Ο φύλακας  αφού διαπίστωσε ότι το έδαφος είναι κατάλληλο, συνέχισε κοιτάζοντας διαρκώς προς το ουρανό. «Εσείς δεν γεννηθήκατε από  γονείς δεν είστε παιδιά του έρωτα,  είστε κομμάτι ενός άλλου ανθρώπου, ένα ακριβές αντίγραφό του. Έχετε όχι μόνο την φυσιογνωμία του αλλά και τον χαρακτήρα του και την συμπεριφορά του». Μα γιατί; Για ποιον λόγο» δεν κρατήθηκε ο Ευκάλυπτος που είχε κάνει όνειρα για μια οικογένεια που τον περίμενε,για μια μάνα που τον καρτερούσε.  Αφου του έκανε σημάδι να σιωπήσει, βάζοντας το δείχτη στο στόμα, ο φύλακας,   σηκώθηκε να σβήσει την δίψα του. Με το στόμα ακόμη γεμάτο νερό συνέχισε.  «Είστε τα αντίγραφα των πιο πλουσίων οικογενειών του πλανήτη.  Σαν το υπερωκεάνιο που ζούσατε υπάρχουν πολλά» Στον λαιμό του Ευκάλυπτου κόμπο δέθηκαν οι απορίες   αλλά ο ομιλητής του έκανε νόημα να τον διακόψει. «Είστε αντίγραφα μεγάλων προσωπικοτήτων που δεν έχετε καμιά αξία για κανένα και που θα σας χρησιμοποιήσουν όταν χρειαστεί αντικατάσταση ένα μέλος του σώματος του  δότη. Ένα μόσχευμα είστε με ανθρώπινη μορφή. Εσύ Παπαρούνα κι εσύ Ευκάλυπτε είστε το συκώτι, τα νεφρά, η καρδιά, το μυαλό, το πόδι, το χέρι κάποιου προύχοντα που θα σας χρειαστεί όταν χρειαστεί αντικατάσταση το δικό του.  Αυτοί που σκαρφίστηκαν αυτό το ανοσιούργημα δεν ήταν σοφοί, λεφτάδες, χέστηδες ήταν, που ενώ θα μπορούσαν να διαθέσουν αυτά τα χρήματα για το καλό ολόκληρης της ανθρωπότητες, τα διαθέτουν  για πάρτη τους.  . Αυτοί που βλέπετε  να φεύγουν δήθεν για τον άλλο πλανήτη παράδεισο, είναι αυτοί που τους χρειάζονται  σαν όργανα μεταμόσχευσης. Οι δε κοπέλες που είναι κι αυτές κλώνοι κυοφορούν το μόσχευμα  για να γεννηθεί ένα υγιές παιδί κλώνος και μετά τις εξαφανίζουν με οξύ αλέθοντας της σε κύλινδρο,  για να είναι σίγουροι ότι δεν θα διαρρεύσει το φρικτό μυστικό. Δεν θα μάθαιναν ποτέ ποιοι είναι, για ένα πράγμα είναι σίγουροι. Δυο μεγιστάνες του πλούτου θα πέθαιναν αφού χάθηκαν τα κλωνοποιημένα  αντίγραφα τους. Δεν γνώριζαν οι δύστυχοι ότι στο χέρι κουβαλούσαν της τεχνιτής νοημοσύνη  το   «τσιπάκι».    

 

ΕΘΝΙΚΗ ΠΑΛΛΙΓΕΝΕΣΙΑ και Η ΠΤΩΣΙΣ

 Απαγγέλθηκε, κατά την εκδήλωση, για τα 200 χρόνια λευτεριάς,  του Συλλόγου Λογοτεχνών «ΚΡΗΤΩΝ ΛΟΓΟΣ» (στο κηποθέατρο Μ . Χατζηδάκη)

 

ΕΘΝΙΚΗ  ΠΑΛΙΓΕΝΝΕΣΙΑ και η ΠΤΩΣΙΣ

         25^η Μαρτίου 1821

Ήταν εικοσιπέντε του Μαρτιού.
Η φύση άπλωνε με σκέρτσο τα προικιά της|
και  σπαρταρούσαν οι αισθήσεις του κορμιού
 μα μέτραγε η ζήση τα  κεριά της.`

 Φωνή του Ρήγα, σάλπισμα τρανό
ο Κοραής  στης γνώσης το τιμόνι.
Η  Εθνική ταυτότητα αληκτά
  το φλάμπουρο μεσούρανα υψώνει.

Το καρυοφύλλι ξεκρεμά ο νιος
στο «ελευθεριά ή θάνατος» ταγμένος
Να πάψει να΄ναι δούλος και ραγιάς,
αφού με λευτεριά ‘ναι ζυμωμένος.

Στύλωσε το ανάστημα ο λαός
πάθος τετρακοσίων χρονών φουντώνει, 
άτακτο πλήθος, άοπλο και φτωχό,
 το πύρωμα όμως την καρδιά αρματώνει

Να ‘την πετιέται  ορθή η λευτεριά
Μεσ’ των παιδιών της τα αίματα λουσμένη
σπάζοντας  αλυσίδες,  και λουριά
της ιστορίας τα διάσελα διαβαίνει.

 Η δάφνη στην  Ελλάδα πάλι ανθεί , 
σε νέους ήρωες φορεί στεφάνι,
φωνή προγόνου γίνεται κραυγή 
Το χαίρε ω χαίρε λευτεριά τραγούδι κάνει.

 

 

ΥΠΟΥΛΗ  ΑΠΕΙΛΗ

25^η      Μαρτίου 2021

200 χρόνια ελεύθερη ω! Ελλάς
 κι ως τα   λουριά σου λίγο χαλαρώσαν,  
 μοιράζεις πάλι απ’ το σεντούκι της φυλής
όσες αξίες στον κόρφο σου φυτρώσαν.

Το «χαίρε ω χαίρε» να γιορτάσω πώς;
διακόσων  χρόνων   λευτεριά ψυχορραγάει,
το Απολλώνιο αχνοσβήνει άγιο φως,
το παρελθόν βυθίζεται  στα χάη.

 Στα τρίστρατα  θρηνούνε οι χρησμοί

Ο δρόμος για την κόλαση έχει ανοίξει
. νεκροί  στα  φέρετρα οι πολιτισμοί.
στο χθες και το μετά επήλθε ρήξη.

Ρίπτονται στου Καιάδα τον γκρεμνό

Έθνη, ιστορία, ήθη,  παραδόσεις,

στον βρώμικο της Νέας τάξης  βωμό,
ελευθερίες κόβονται  με δόσεις,.
 
Ο υπεράνθρωπος κι ο υπάνθρωπος παρών.

 Η βασιλεία τ’ ανθρώπου έχει λήξει,

η εποχή των μηχανών,  μεταθεών.
Το πρόσωπο του αύριου  θ’αναδείξει 

 

Μην, μην αφήνεις γόνε θεϊκέ,

 στην λευτεριά πλερέζες να φορέσουν,
άκου φωνή προγονική τραχιά,  
τράβα τα άλμπουρα  και ας πονέσουν .

 

Η Ελληνίδα λευτεριά νοσεί,
μπλεγμένη σε ανήθικες παγίδες,
πετάξαμε τα άγια τοις κυσί
απάτριδες φορώντας ωτασπίδες.

Ξύπνα λαέ μου, ξύπνα  σταυραετέ

Το ελευθερία ή θάνατος  ασπάσου,
πέτα το πέπλο της δειλίας το δολερό,
τα τσακισμένα τίναξε φτερά  σου.

ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ

 ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ

Άνοιγμα των σχολείων εν έτει 2020

(Συνάδελφοι, το παιδί προστατέψτε,
γιατί αν γλυτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα)

Ευδοκίμησεν  ο φόβος.
Το προσωπείο του θανάτου φόρεσε
 και αλλάζει, γκρεμίζει, αφανίζει,
 της νέας γενιάς τα αμέστωτα  όνειρα.

Το προαύλιο, τόπος  εγκλήματος,.
 Η Νέα Τάξη κρατά τα ινία του τρόμου
κι υποτάσσει, φοβίζει επιβάλλει μέτρα βάρβαρα,
στην σκέψη την άγουρη, χαλινάρια φοράει
 
  Τα μάτια σφραγίζω , το στόμα κραυγάζει:
 «Μικρά μαθητούδια, ψυχούλες μου άπλαστες,
  Ιούδες καιροί  με φίλημα πρόδωσαν,
  όσα δικαιωματικά η ζωή σάς χρωστάει».

«Θύματα  αλλοίμονο, παγκόσμιας παράνοιας
που την ψυχή σας, την λουλουδένια  φυλάκισε
 σε σώμα  άδειο δίχως γέλιο και  πρόσωπο,
 την παιδικότητα την αγνή εξορίζοντας.

«Ξεπεταρούδια, με δίχως φτερά κι ούριους άνεμους,
το μάθημα: «μην αγκαλιάζεις, μην φιλάς», ποτέ μην το μάθεις.
Ακολούθα αυτό που σε διατάζεις η φύση σου.
Φτύσε το φίμωτρο, που φυλακίζει το γέλιο σου.

Παιδιά μου, των καιρών των παράνομων θύματα,
ελευθερίες πρόγονες, ποτέ μην προδώσετε,
την φιλία,  την ελευθερία, τον έρωτα , βαστάξτε  στο ύψος τους,
τώρα που το Νέο, το παλιό καταπίνει  ξεδιάντροπα

 

 

 

 

  

ΣΕΒΑΣΜΟΣ στους ΝΕΚΡΟΥΣ

 

 

ΣΕΒΑΣΜΟΣ στους ΝΕΚΡΟΥΣ

 

           «ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΣΟΦΟΚΛΕΟΥΣ»

 

«Σε όλους τους λαούς, σε όλους τους πολιτισμούς, οι νεκροί είναι ιεροί και η τέλεση τής ταφής τους, αδιαπραγμάτευτο, τελευταίο χρέος των ζωντανών απέναντί τους»,

Στην αρχαία Ελλάδα οι προσφορές χοών,  ο ενταφιασμός ή η καύση των νεκρών , ήταν πράξη τελετουργική κι επιβεβλημένη. Διαφορετικά  η ψυχή του νεκρού δεν θα βρει ησυχία  και θα περιπλανιέται αιώνια. Αυτό το ιερό καθήκον απέναντι στον αδελφό της επιτελεί η Αντιγόνη παραβαίνοντας την εντολή του άρχοντα Κρέοντα, που αφορούσε τον    Πολυνείκη που είχε σκοτωθεί στην αδελφοκτόνο διαμάχη όπως περιγράφεται στην τραγωδία του Αισχύλου «ΕΠΤΑ ΕΠΙ ΘΗΒΑΣ» . Ο ένας αδελφός ο Ετεοκλής, έδωσε εντολή ο Κρέων να ταφεί με όλες τις πρέπουσες   τιμές ως αρμόζει  σε ένα ήρωα, που υπεράσπισε την Θήβα, ενώ ο Πολυνείκης που κινήθηκε εναντίον της πατρίδος του ,θα μείνει άκλαυτος κι άταφος. Ποινή σε όποιον παρέβαινε την διαταγή του Κρέοντα , ο θάνατος. Η Αντιγόνη ,επαναστάτρια της εποχής θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε, βάζει πάνω από τον ανθρώπινο νόμο, τον Ηθικό. Θαρραλέα στέκεται πάνω από το νεκρό σώμα του Πολυνείκη   το πεταμένο στα χωράφια και αφού προσφέρει   όλες τις τιμές που απαιτούνται  το σκεπάζει  με χώμα   μην γίνει βορά των σκυλιών , θέτοντας την τιμή των Θεών και την αγάπη για τον αδελφό της υπεράνω των ανθρώπινων νόμων.  Έξαλλος ο Κρέοντας διατάζει τον εγκλεισμό της ανηψιάς του Αντιγόνης σε σπήλαιο, ντυμένη νύφη . Στην απολογία της η Αντιγόνη αναφωνεί την γνωστή σε όλον τον κόσμο φράση ««Οὒτοι συνέχθειν, ἀλλά συμφιλεῖν ἔφυν». «Δεν γεννήθηκα για να μισώ ,αλλά για να αγαπώ».  Η Αντιγόνη, μέσα στο σπήλαιο, αυτοκτονεί κρεμασμένη από το νυφικό της, θρηνώντας την μοίρα της.  Τα αδέλφια της κι αυτή θεωρούνταν   μίασμα. Ο πατέρας της  Οιδίποδας  λύνοντας το αίνιγμα της Σφίγγας , παντρεύτηκε, εν αγνοία του, την βασίλισσα  Ιοκάστη,μητέρα του,   αφού σκότωσε ,χωρίς να τον γνωρίζει τον πατέρα του, όπως   προείπε ο χρησμός .  Αλλά κι η θεία Νέμεσις για τον Κρέοντα δεν αργεί, αφού σε λίγη ώρα τον ειδοποιούν ότι ο γιός του Αίμονας, αρραβωνιαστικός της Αντιγόνης αυτοκτόνησε έξω από το σπήλαια κι ακολούθησε η αυτοκτονία   της  Ευρυδίκης ,σύζυγος του Κρέοντα και μητέρα του Αίμονα. Συντετριμμένος ο Κρέων οδηγείται στο παλάτι με θρήνους.  

Αυτή η τραγωδία, που έχει παιχθεί σε όλα τα θέατρα του κόσμου, είναι άγνωστη στους περισσότερους Έλληνες, γιατί αν την γνώριζαν ίσως δεν θα επέτρεπαν να θάβονται οι δικοί τους  νεκροί ,  με πρόσχημα τον κορωνοϊό με αυτό τον ατιμωτικό τρόπο. Έλληνα πώς μπόρεσες   και κήδευσες τον δικό σου άνθρωπο χωρίς τις επιβαλλόμενες τιμές. Τυλιγμένο το νεκρό σώμα με νάιλον σακούλες και στην χειρότερη περίπτωση σε σιδερένιο φέρετρο για να μην διασπαρθεί δήθεν ο ιός και για να διασπείρουν όσο γίνεται περισσότερο φόβο. Ενώ γνωρίζει ακόμη κι ο πιο άσχετος ότι σε νεκρό σώμα δεν υπάρχει ζων οργανισμός. Πώς το επιτρέπουμε οι επιλεγμένοι να αποθάνουν από κορωνοϊό μόνοι κι έρημοι σε ένα δωμάτιο θανάτου, δέσμιοι νόμων και διατάξεων, κλείνουν  τα μάτια, χωρίς κανένας να γνωρίζει πώς και γιατί. Εφιάλτης για τους ζωντανούς η παραμονή δικού τους ανθρώπου στην εντατική. Δεν του κράτησε κανένας το χέρι του την στερνή του ώρα.  Δεν ξενύχτισε κανένας δίπλα στο φέρετρο του   το τελευταίο  βράδυ,  ούτε η οικογένειά του, κι έχουν να πουν   ότι μόνο αυτά που  γίνονται ,την τελευταία βραδιά θυμάται ο νεκρός κι ανιστορεί σε αυτούς που τον περιμένουν στου Πλούτωνα  τα παλάτια. Δυστυχώς την τελευταία βραδιά του ο  στιγματισμένος την περνά στο παγωμένο ψυγείο.   Ξένα χέρια, τον σαβάνωσαν ,  τον έντυσαν,   κι ετοίμασαν το σώμα του για την κατάβαση του στον Άδη. Χωρίς συνοδεία , χωρίς μοιρολόγια, χωρίς τελευταίο ασπασμό κι οι φίλοι, οι γνωστοί , οι χωριανοί μουδιασμένοι τον αποχαιρετούν νοερά. Με δυο νωπά δάκρυα    κηδεύουν την κατάβαση του στον κόσμο των σκιών.
 Πώς το’κανε η καρδιά σου να αφήσεις τον δικό σου να φύγει, χωρίς αντίο,  χωρίς την ευχή  «καλοστραθιά». Κι η «μακαρία» κομμένη και τα κόλλυβα και τα μνημόσυνα φτωχά  και κακορίζικα. Όλα αυτά τα νεκρικά έθιμα και τα μνημόσυνα   που τυχαίνει να έχουν τις ρίζες τους στην Αρχαία Ελλάδα, όσο κι αν πολεμήθηκαν συστηματικά, τόσους αιώνες,  επιβίωσαν των διωγμών και τηρούνταν  ευλαβικά μέχρι σήμερα. Ήρθε ένας κορωνοϊός και   κατάπιε όλα  τα νεκρικά έθιμα και τις συνήθειες αιώνων κι όπως φαίνεται θα καταπιεί όλον τον κόσμο τον παλιό.  Όχι βέβαια αβασάνιστα.  Τίποτα όμως δεν αφανίζεται δια μιάς . Να και  τώρα, την εποχή ανελευθερίας,  και της υποταγής ,πολλοί αντιστέκονται στις απαγορεύσεις. Έτσι τηρούνται, από κάποιους απογόνους της Αντιγόνης, που  βάζουν τους κυβερνητικούς νόμους, κάτω από τους θεϊκούς,  όλα τα πρέποντα ή έστω όλα,   στους λατρεμένους τους νεκρούς.
Αγαπημένοι που φύγατε για την νήσο των Μακάρων, αυτούς τους ανισόρροπους καιρούς, ασυνόδευτοι, χωρίς τιμές και μεγαλεία  η σκέψη μας θα είναι κοντά σας. Η πράξη της ηρωίδας Αντιγόνης όπως  μας την παρουσιάζει ο Σοφοκλής , ας οδηγεί από δω και στο εξής  την σκέψη και τις πράξεις μας.

ΕΛΕΝΗ ΜΑΝΙΩΡΑΚΗ    

 

 

 

 

 

 

Η ΕΛΛΑΣ ΤΩΝ ΕΠΙΔΟΜΑΤΩΝ

Υπήρχε μια φορά κι έναν καιρό, μια εποχή που τα χωριά έσφυζαν από ζωή, Που οι άνθρωποι λάτρευαν την μάνα γη κι αυτή τους χάριζε απλόχερα τα αγαθά της. Ήταν μια μαγική εποχή που ο άνθρωπος αυτάρκης, ζούσε μια ζωή σκληρή, αλλά όμορφη και φυσιολογική. Μεγάλωνε μέσα στην φύση, ερωτευόταν, γεννούσε παιδιά, πολλά παιδιά που ήταν πλούτος δικός του και της πατρίδος του. Μα γλυκόλαλες σειρήνες οι επιδοτήσεις τους πλάνεψαν. « Πάρε βοσκέ κι εσύ αγρότη πάρε». Χρήμα ζεστό ,  χωρίς δουλειά, χωρίς παραγωγή, χωρίς κούραση. Δελεαστικές οι προτάσεις. Οι πονηροί πλούτισαν αλλά κι οι έντιμοι βολεύτηκαν. Ο πατροπαράδοτος τρόπος ζωής πήρε ν’ αλλάζει.  Ερήμωσε η ύπαιθρος, χάρισαν  την μεγάλη Μητέρα στ’ αγριόχορτα   και άραξαν στον καναπέ ή τράβηξαν κατά την πόλη να βρουν την ντόλτσε βίτα. Όλοι πρωτευουσιάνοι πια. Τα  επιδόματα του καναπέ αρκούσαν. Όλοι το είδαν σαν μια πολιτική υπέρ του αγρότη κι όμως ήταν η αρχή τους τέλους. Τα χρόνια περνούσαν κι η οικονομική κρίση έριξε  την νέα γενιά την ανεργία. Οι γνώσεις τους για την καλλιέργεια της Γής ήταν μηδενικές. Ευτυχώς οι επιδοτήσεις ελαττώθηκαν, αλλά δεν κόπηκαν. Κι έτσι έμαθαν να αρκούνται στην αρχή στα λίγα, αργότερα στα ελάχιστα. Το βαθούλωμα όμως του καναπέ τους κρατούσε δέσμιους ακόμη και για Εθνικά θέματα. Ο συνταξιούχος παππούς και η γιαγιά ανέλαβαν τα έξοδα του καθημερινού  φραπέ και το απαραίτητο χαρτζιλίκι. Ώσπου έφθασε σαν Αρμαγεδδών ο κορωνοϊός. Χαμός στην αγορά. Τα επανειλημμένα lockdown,  έφεραν την μεγαλύτερη κρίση των τελευταίων χρόνων. Πανικός, η ανεργία στα ύψη. Τόση ήταν η ανάγκη προς επιβίωση που ελαχιστοποίησε τον φόβο του ιού.  « Η μάνα γη θα μας σώσει» ακούστηκε από στόματα σοφών. Οι κληρονόμοι όμως δεν γνώριζαν την τέχνη «του καλλιεργείν». Οι γέροι να είναι καλά, ογδοντάρηδες και πολυδουλεμένοι κι όμως η σχέση τους με την γη δεν σταμάτησε. Τα παιδιά,  να βοηθήσουν τα παιδιά τα καλομαθημένα. Η φτώχεια  γιγαντωνόταν μέρα με την μέρα, χωρίς σανίδα σωτηρίας και μαζί της   γιγαντώθηκε κι  ο   εθελοντισμός.  Ο Έλληνας έχει τα στοιχεία της φιλανθρωπίας βαθιά ριζωμένα μέσα του και τώρα που συνάνθρωποι του βρέθηκαν με μια σπρωξιά της μοίρας απ’ τα ψηλά στα χαμηλά, δεν μπορεί να καθίσει με σταυρωμένα τα χέρια. Οι μισοί Έλληνες να τρέφουν τους άλλους μισούς και το κράτος να δρέπει τις δάφνες του εθελοντισμού. « Όλοι μαζί», εκτός του κράτους που συνεχίζει να δίνει «γη και ύδωρ» προς πάσαν άλλην   κατεύθυνση. Εκεί καταντήσαμε  να ζητιανεύουμε δημοσίως ένα πιάτο φαγητό. Να διαφημίζουμε την φτώχεια μας. Αυτή  η δύναμη  της κοινωνικής αλληλεγγύης και ανθρωπιάς που  ξεπετάχτηκε μέσα από τα συντρίμμια της ψυχής των Ελλήνων και που  είναι απαραίτητη για να μπορέσουμε να κρατηθούμε ορθοί  στον τυφώνα της μνημονικής λεηλασίας και του covit19,  μήπως είναι η ταφόπετρα του κράτους  πρόνοιας; μήπως οι υποχρεώσεις που αφορούν αποκλειστικά το κράτος αλλάζουν χέρια κι ο εθελοντισμός γίνεται εκμετάλλευση;   Κι εδώ ελλοχεύει ο κίνδυνος. Μήπως  γίνονται όλα τούτα τα παράλογα για να χάσουν την δουλειά τους χιλιάδες πολίτες. Ε! κι αν την χάσουν τι γίνεται; Το μακρύ  χέρι του φιλεύσπλαχνου κράτους μοιράζει   επιδόματα. Η Νέα Τάξη έτσι διατάζει. Με ύφος τριών Καρδιναλίων ο Πρωθυπουργός προαγγέλλει επιδόματα. « Πάρε κι εσύ επαγγελματία, κι εσύ υπάλληλε κι εσύ άνεργε κι εσύ κι εσύ. Αριθμοί απρόσωποι που αριθμοί μένουν. Και βλέπεις τον αξιοπρεπή επαγγελματία κι υπάλληλο να απλώνει χέρι ζητιάνου στο ευσπλαχνικό κράτος. Ζητιάνος ο άλλοτε ισχυρός, κι ο ζητιάνος λαθρομετανάστης απολαμβάνει όλων των προνομίων. Κι ο Έλληνας απαντήσεις να μην βρίσκει για τις δικαιολογημένες απορίες του.  Γιατί όλοι οι μικροεπιχειρηματίες σε αφανισμό; Γιατί να ευνοούνται  οι πολυεθνικές επιχειρήσεις κηδεύοντας την ύπαρξη των μικρομάγαζων;  Γιατί η μεσαία Τάξη υπό διωγμόν, Γιατί η ελληνική παιδεία, η παράδοση ,η θρησκεία, και προπαντός η ατομική ελευθερία βάλλονται;  «Πάρε το επίδομα και σκάσε, εγώ παλεύω για το καλό σου κι εσύ αχάριστε μου θες κι αγώνες». Πρόστιμα και φυλάκιση στους διαφωνούντες,( ψεκασμένους τους αποκαλεί ακόμη κι ο πρωθυπουργός). Πάρε το επίδομα και μούγκα.   Μήπως τα επιδόματα λοιπόν  ήρθαν για να μείνουν; Μήπως    φορώντας το  προστατευτικό ύφος του το κράτος, όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου θα σου πει πατρικά:
«Θέσεις εργασίας δεν υπάρχουν, ούτε πρόκειται να υπάρξουν στο μέλλον, εργάσου λοιπόν εθελοντικά και  μη φοβάσαι. Θα σε εφοδιάσω με κάρτα σίτισης εγώ , θα προωθήσω την ίδρυση κοινωνικών παντοπωλείων,  κοινωνικών φαρμακείων, καρτών συγκοινωνίας  κι ακόμη κοινωνικών ιατρείων (για τους νέους φυσικά οι γέροι τα φάγανε τα ψωμάκια τους). Μ’ όλα τούτα που σου παρέχω, είναι καταγεγραμμένα στο βραχιολάκι που θα σου φορέσω,   τι θα τον κάνεις αχάριστε  τον μισθό; Η ουρά βέβαια  σε καθημερινή βάση. Κοινωνική η προσφορά της ουράς. Εκεί θα βλέπεις τους όμοιους σου (από απόσταση φυσικά) κι όχι πολλά, πολλά, άντε να ανταλλάσσεις και καμιά κουβέντα. Άντε και κανά χαμόγελο κεκαλυμμένο από την  μάσκα , η οποία θα γίνει όπως έχεις καταλάβει μόνιμο εξάρτημά  σου θες δε θες ,αφού οι ιοί πάντα θα υπάρχουν.   Κι η  παιδεία (μπορεί να μην είναι ελληνική)  αλλά θα σου προσφέρεται δωρεάν. Δεν είμαστε ρατσιστές εμείς να κάνουμε τους αλλοδαπούς να νιώθουν μειονεκτικά  εκθειάζοντας τους ηρωισμούς και τα κατορθώματα των προγόνων μας. Κι εδώ που τα λέμε τι να την κάνεις την παιδεία. Ας μάθουν γράμματα όσοι έχουν λεφτά. Κι αυτοί που θα μάθουν γράμματα, τι να τα κάνουν; Η τεχνητή, υψηλότατη, νοημοσύνη ήδη έχει πάρει την θέση του ανθρώπου.   Θα σου   πάρω και  το σπίτι. Να σε απαλλάξω κι από τον ΕΝΦΙΑ. Τι να το κάνεις τόσο μεγάλο σπίτι, αφού παιδιά δεν έχεις να βάλεις μέσα. Πήγαινε να μείνεις στην μάνα σου . Η Ελληνίδα μάνα βρε δεν πετάει τα παιδιά της στον δρόμο. Παράδωσε  και τις πινακίδες του αυτοκινήτου . Είναι πολλή ακριβή η βενζίνη παιδί μου και πολύ επικίνδυνη η οδήγηση τώρα τελευταία. Ωραία! και για λεφτά μη σκας .Δεν θα το χάσεις το καφεδάκι σου σαν πεθάνει η γιαγιά κι η μάνα σου. Θα σου δίνω κι ένα επίδομα και θα ζεις πασάς. Θα μου φιλάς τα χέρια και θα μου λες ευχαριστώ υπάκουε, υπήκοε.   Όλα τσάμπα κι όπα ,όπα φίλε». Έτσι έστρωσαν χρόνια τώρα το δρόμο για το επίδομα κι όλα τα άλλα που τώρα ξεμασκαρώνονται, μα δυστυχώς ό Έλληνας εθελοτυφλεί.  Όταν η μεσαία τάξη, που ακόμη στέκεται στα πόδια της,  σπάσει τον κουμπαρά και θα είναι τρύπιος; Τότε τι;    Εσένα Έλληνα φιλόξενε και εθελοντή θα σε παρασύρουν  τρομοκρατώντας σε, ακόμη πιο πολύ και  θα συγκατανεύσεις, με όσα έρχονται, όπως συγκατάνευσες και με  όσα συνέβησαν ως τώρα.   Κι όταν καταντήσεις πρόβατο μέσα στο απέραντο ποιμνιοστάσιο του πλανήτη, θα έχεις την ψευδαίσθηση ότι είσαι ευτυχισμένος. Το επίδομα και το βραχιολάκι  θα σε έχουν κερδίσει. Και δεν θα καταλαβαίνεις  ότι αγωνίζεσαι με έναν εχθρό διαφορετικό από εσένα.
Δεν είναι ειλικρινής, αλλά ύπουλος.  Δεν είναι εθνικός, αλλά διεθνής, δεν πιστεύει στην εργασία, αλλά κερδοσκοπεί με το χρήμα,δεν έχει δική του πατρίδα, αλλά αισθάνεται ότι κατέχει ολόκληρο τον κόσμο» Όλα τα εκατομμύρια δικά του και  δικό σου, το επίδομα. Σκυφτός και υποτεταγμένος θα ζεις στον ψεύτικο κόσμο που σου έκτισαν οι δήμιοι και θα έχεις την ψευδαίσθηση ότι αυτό το λένε ζωή.  Η αληθινή ζωή σε πείσανε ότι ήταν επικίνδυνη.

ΕΛΕΝΗ ΜΑΝΙΩΡΑΚΗ
(δασκάλα, λογοτέχνις )

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΔΕΥΤΕΡΑ 21 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ  2020                

       ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ + ΣΥΝΟΔΟΣ  ΠΛΑΝΗΤΩΝ.

 

Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου, Χειμερινό ηλιοστάσιο,  που και εφέτος θα περνούσε απαρατήρητο αν δεν συνέπεπτε με την σύνοδο των πλανητών ΔΙΑ-  ΚΡΟΝΟΥ.
Του Κρόνου -Χρόνου  που έτρωγε και συνεχίζει να τρώει τα παιδιά του.
 Ο Κρόνος κατάπιε επίσης το ανώνυμο πλήθος των ανθρώπων 200 γενεών που πέρασαν, από την  εποχή των πρώτων ονομάτων, των υπαρκτών προσώπων, που αναφέρει η Μυθολογία ως σήμερα.
Και θα καταβροχθίσει κι εμάς και δεν θα σταματήσει να τρώει μέχρι το τέλος κάθε ίχνους ζωής και στην συνέχεια θα αφανίσει και τα άψυχα υλικά σώματα, μέχρι να ξαναγίνει το χάος . Παρ’όλα αυτά εμείς τον έχουμε ξεχάσει.  Τον Δία  καταφέραμε και τον σώσαμε τότε στο Ιδαίον  ή Δικταίον άνδρον από την μανιώδη αναζήτηση του Κρόνου. Συνεργάτες  της Ήρας οι Κορύβαντες Κουρήτες που με τα τραγούδια, τα κτυπήματα των ποδιών και των μυθικών ασπίδων τους ,κάλυπταν το κλάμα του θείου βρέφους. Η Αίγα Αμάλθεια τον έθρεφε με το γάλα της και του μελισσαία οι  κόρες τον τάιζαν γύρη και μέλι. Και τώρα νάτον τον παιδοφάγο  στο ουράνιο στερέωμα να κυνηγά από την αρχή τον ΔΙΑ.  Από τις 20 Οκτωβρίου έχει αρχίσει αυτό το κυνηγητό και στις 21 Δεκεμβρίου ,την μικρότερη νύχτα του χρόνου θα τον φθάσει σε απόσταση αναπνοής και θα τους βλέπουμε σαν διπλό αστέρι.Ίσως κλατι παρόμοιο  να ήταν το αστέρι της Βηθλεέμ.   Το φαινόμενο αυτό συνέβη τον Μεσαίωνα και ήταν οιονός πολλών κακών για πολλούς αιώνες..Και τώρα λένε ότι το γεγονός της συνόδου Δία ,Κρόνου θα σηματοδοτήσει ίσως τους επόμενους αιώνες. Το παλιό πεθαίνει, το νέο παίρνει τα ινία. Το διαστημα ,μετάξύ νέου και παλιού γεννά τέρατα. Η σύνοδος Κρόνου –Δία   θα συμβεί ξανά το 2398 .

 Περίεργο το φαινόμενο ,περίεργα και πρωτόγνωρα κι όσα συμβαίνουν σήμερα στον πλανήτη Γη. Θα γλυτώσουμε από τα δόντια του Κρόνου;  ή θα μας εξαφανίσει κρυμμένος κάτω από την μάσκα του  κορωνοϊού; Κι ότι συμπίπτει η σύνοδος με το χειμερινό ηλιοστάσιο δεν είναι καθόλου καθησυχαστικό σημάδι.
 Τι είναι όμως αυτό το Χειμερινο ηλιοστάσιο που γιόρταζαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι και γιατί εμείς, όχι μόνο δεν το γιορτάζουμε ,αλλά ουτε γνωρίζουμε τι είναι.

Η παρουσία των Ελλήνων και του Ελληνικού πολιτισμού χάνεται στο βάθος του χρόνου. Ο Ήλιος  κατείχε δεσπόζουσα θέση  σε όλες τις αρχαίες θρησκείες .Στο μακρινό παρελθόν, για τον πρωτόγονο η παρατήρηση και η κατανόηση των εποχικών μεταβολών που επέβαλε η πορεία του Ήλιου, οι Ισημερίες  και τα Ηλιοστάσια, ήταν θεμελιώδης προϋπόθεση για την επιβίωσή του. 

 Στις ισημερίες και στα αντίστοιχα Ηλιοστάσια τοποθετήθηκαν σπουδαίες γιορτές με θαυμάσιο τελετουργικό και λαϊκά -κατά τόπους- έθιμα, τα οποία εκχριστιανισμένα επιζούν μέχρι σήμερα.

Κατά την χειμερινή τροπή του ήλιου χειμερινό Ηλιοστάσιο   (21 Δεκεμβρίου) 

Οι αρχαίοι λαοί γιόρταζαν την γέννηση των μονογενών υιών των Θεών

 και μεγάλων δάσκαλων  και μυστών , οι οποίοι υπήρξαν ιδρυτές  όλων των αρχαίων θρησκειών.    

 Κατά το χειμερινό Ηλιοστάσιο (από 21 μέχρι 27 Δεκεμβρίου) γεννήθηκαν:  Ο Απόλλων-Φοίβος -Διόνυσος – Ζευς για τους Έλληνες,
ο Όσιρις για τους Αιγυπτίους, ο Μίθρας, για τους Πέρσες, ο Βράχμα για τους Ινδούς, ο Βάαλ για τους Βαβυλωνίους   και τόσοι άλλοι Μεσσίες.
 Ο Όσιρις  είχε πάνω από 200 ιερά ονόματα,  «Ανάσταση και Ζωή», «Καλός Ποιμήν». Η έλευσή του είχε προαναγγελθεί από Τρείς Σοφούς Άνδρες.

Ο Βάαλ είναι μια Θεία Αρχή, που αντιπροσωπεύει, και συμβολίζει την κάθοδος του πνεύματος.  

Αυτή η κάθοδος του πνεύματος στην ύλη είναι ό, τι αναφέρεται σε ορισμένα 
θρησκευτικά κείμενα ως «πτώση» και «προπατορικό αμάρτημα».   Ο Βράχμα, είναι ο θεός δημιουργός της Ινδουιστικής Τριάδας: Βράχμα-Βισνού-Σίβα          Ο Μίθρας γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου, ως απόγονος του Ήλιου, μέσα σε μια σπηλιά.  Ο Μίθρας αποκαλείτο ως «ο καλός ποιμήν», «η οδός της αλήθειας» και «το φως το αληθινό»,  Ο Μίθρας ετάφη σε έναν τάφο και μετά από τρεις μέρες αναστήθηκε. Η ανάστασή του γιορταζόταν  κάθε χρόνο.

 Ο Απόλλων-Φοίβος -Διόνυσος  Ζευς, γεννήθηκε μέσα σε ένα σπήλαιο στο όρος Ίδη της Κρήτης.. Κινδύνευε από τον Κρόνο (όπως ο Χριστός από τον Ηρώδη).

Κατά τα Διονυσιακά μυστήρια ο Ζευς  ανακήρυξε τον Διόνυσο «Υιό του». Ο Διόνυσος δε, φαίνεται να λέει στους υπό μύηση «είμαι η ζωή και ο θάνατος».

   Ο Ορφέας και άλλοι συνδέουν τη γέννηση του Διόνυσου με την εμφάνιση ενός ιδιαίτερα λαμπρού αστεριού γι’αυτό τον ονομάζουν «Αστροφαή».

Στην πραγματικότητα κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο οι αρχαίοι λαοί  γιόρταζαν την αναγέννηση του φωτός.

 Γιατί ενώ ο ήλιος έτεινε να εξαφανιστεί (εννέα ώρες η μέρα) ξαφνικά στέκεται.  Τρεις ολόκληρες μέρες  δεν αλλάζει θέση  στο ουράνιο στερέωμα και την 25^η Δεκεμβρίου εμφανίζεται αναγεννημένος κλέβοντας από τη νύκτα (σκότος) το φως και χαρίζοντας το στην ημέρα.

Τα Ηλιούγεννα λοιπόν γιόρταζαν  την 25^η Δεκεμβρίου οι πεφωτισμένοι μας πρόγονοι, πριν η  «εξ αποκαλύψεως θρησκεία» οικειοποιηθεί και φέρει  στα δικά της μέτρα όσα από την θρησκεία  των Ελλήνων δεν μπόρεσε παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες να εξαφανίσει και να  δαιμονοποιήσει.
Τελικά τον 4ο αιώνα ο Πάπας Ιούλιος αναγκάστηκε να ορίσει τα γενέθλια του Ιησού στις 25 Δεκεμβρίου του Ιουλιανού ημερολογίου, βαφτίζοντας Χριστούγεννα τις γιορτές και τα έθιμα που προϋπήρχαν.

Είθε το φως του ήλιου το ιλαρό να διώξει το σκότος   που καταβροχθίζει  τον παλιό κόσμο με όλα του τα υπάρχονται. Γρηγορείτε γιατί ο Κρόνος-Χρόνος  είναι πολύ κοντά στο να καταβροχθίσει τον Δία (πλανήτη).

ΚΑΛΑ ΗΛΙΟΥΓΕΝΝΑ ΣΥΝΕΛΛΗΝΕΣ

ΕΛΕΝΗ ΜΑΝΙΩΡΑΚΗ-ΖΩΙΔΑΚΗ

(δασκάλα,λογοτέχνις)