ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ
(21η Μαρτίου)
Μία από τις λαμπρότερες ημέρες του έτους που πρέπει να γιορτάζει η ανθρωπότητα είναι οι μέρες της Εαρινής Ισημερίας.
Η μεγάλη γιορτή των Ισημεριών ήταν σημείο αναφορά των πολιτισμένων κοινωνιών από τα πανάρχαια χρόνια. Αρχικά ο εορτασμός της Εαρινής Ισημερίας σχετιζόταν με την έλευση του νέου έτους. Ήταν η πρωτοχρονιά τους και τη γιόρταζαν μεγαλοπρεπώς.
Η Εαρινή ισημερία γιορτάζεται την 21η Μαρτίου, σηματοδοτεί τον ερχομό της Ανοίξεως κι είναι σημαδιακή για όσους μελετούν τα μυστικά της φύσεως που είναι και μυστικά της ζωής. Την 21η Μαρτίου η μέρα νικάει τη νύχτα, το φως θριαμβεύει του σκότους, η ζωή νικάει το θάνατο. Η φύση, η μεγάλη μας μάνα αναγεννάται ανασταίνεται και μαζί της ανασταίνεται κι η ελπίδα.
Ο ήλιος (ο δημιουργός της επαναλαμβανόμενης παρέλασης των εποχών) κινείται από τα νότια προς τα βόρεια και σκαρφαλώνει όλο και πιο πάνω στο βόρειο ημισφαίριο. Στη διάρκεια της Άνοιξης ο φωτοδότης ήλιος βρίσκεται πάνω από τον Ισημερινό της γης και διανέμει ακριβοδίκαια τις ζωογόνες ακτίνες του και στα δύο ημισφαίρια. Μέρα και νύχτα ίσες.
Οι αρχαίοι Έλληνες μύστες που μελετούσαν και γνώριζαν τις θείες λειτουργίες της φύσης, αυτές τις μέρες τελούσαν επίσημες τελετές για την αποκάλυψη των θείων μυστικών της που τα κρατάει φιλόστοργα κρυμμένα στα βάθη της.
Ο Πυθαγόρας και οι άλλοι Ιεροφάντες της Ελευσίνος γνώριζαν την κρυμμένη σημασία των ημερών αυτών και την μετέδιδαν μόνο σ’ όσους αγαπούσαν το φως του ήλιου και του απέδιδαν θείες ιδιότητες. Οι Ορφικοί γιόρταζαν κατά την Εαρινή Ισημερία το θάνατο του Διόνυσου του Ζαγρέα και την εκ νέου γέννησή από τη φύση του Ολυμπίου Διός .Αυτό συμβόλιζε τον ηθικό θάνατο της τιτανικής φύσης των ανθρώπων (η οποία σαν νόμο έχει το θάνατο) και της ανάστασης ή της νέας γέννησης αυτών. Ι
Ο Θείος Ορφέας αποκαλούσε την Εαρινή Ισημερία Θεία Νύμφη που κατέρχεται από τον ουρανό στη γη κάθε χρόνο για να εξαγνίσει τις ψυχές του Άδη . Όταν κατέρχεται και μας περιβάλλει η ψυχή μας μεταβάλλεται σε φως. Το φως αυτό ενεργοποιεί τα νήματα της χαράς. Χαρά είναι ο έρως και έρως είναι ο νόμος της ζωής που ανυψώνει και αφομοιώνει την ψυχή μας προς το φως του ήλιου.
Όταν κατέρχεται στη γη η Θεία αυτή νύμφη συντελείται ο θείος ασπασμός της γήινης ψυχής με το φως του ήλιου. Κι όταν μας ψαύει η θεία αυτή ακτίνα μας γεννά αμέσως το αίσθημα της ζωής και μας απομακρύνει από την ιδέα του θανάτου. Σ’ αυτή βρίσκεται το μυστικό της νεότητος των ανθρώπινων ψυχών. Επί ενενήντα περίπου ημέρες (όλες οι ημέρες του Άνοιξης) κατέρχεται η ουράνια νύμφη και για των γυμνών ποδιών της ψαύει τη γη σκορπώντας χρώματα και μύρα χωρίς να απομακρύνεται ποτέ από το άρμα του ήλιου. Εξασφαλίζοντας στη γη την πολύχρωμη και αρωματώδη περιβολή της που η Θεά Δήμητρα επιμελείται για να υποδεχτεί την Περσεφόνη από τα παλάτια του Πλούτωνα..
Για το πνεύμα η Ουρανία Νύμφη είναι ο Προμηθεύς και για τη γη ο αρμονικός Παν, συμβολίζοντας την αρμονική συνύπαρξη απείρου και γης.
Διάμεσος της γης και του απείρου είναι ο ήλιος. Η ύπαρξη του ήλιου εξασφαλίζει την αιωνιότητα της γης και την αθανασία της ψυχής της.
Το κατερχόμενο μέσω του ηλίου σπέρμα βλασταίνει και εξελίσσεται σε χρώματα και αρώματα που αποτελούν και την επίσημη περιβολή της φύσεως την Άνοιξη. Αυτό το θαύμα του ήλιου και τη συμμετοχή του στην αναγέννηση της φύσης γιόρταζαν σε όλες πολυθεϊστικές κοινωνίες κάθε εικοστή πρώτη Μαρτίου. Για τους Αιγυπτίους ήταν ο Όσιρις,για τους Βαβυλωνίους ο Βάαλ, για τους Ινδούς ο Βράχμα, για τους Πέρσες ο Μίθρα,για τους ΄Ελληνες ο Δίας, ή Απόλλων ή Φοίβος ή Διόνυσος.
Ανεξάρτητα όμως με το όνομά του οι αρχαίοι καθιέρωσαν για τον ήλιο πολλές γιορτές. Παρά τις προσπάθειες ξεριζωμού του εθίμου από νομάδες κατακτητές η Εαρινή Ισημερία κρυμμένη πίσω από διάφορα ονόματα γιορτάζεται παντού, σαν παγκόσμια ημέρα του πολίτη, σαν γιορτή της μητέρας, σαν ημέρα κοσμολογίας ή σαν Ανάσταση, σαν πρωτοχρνιά. Σήμερα σε πολλούς Ιερούς τόπους της Ελλάδος οι Έλληνες γιορτάζουν απροκάλυπτα με διάφορες ιεροπραξίες τη γιορτή αυτή της «ΜΕΓΑΛΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ».
Κι εμείς ας υψώσουμε σήμερα τα μάτια κι ας ατενίσουμε το φως το αληθινό. Γυμνόποδες ας ακουμπήσουμε το χώμα, να αγγίξουμε τη σάρκα της μάνας γης να θυμηθούμε ότι είμαστε δικά της παιδιά. Να της ζητήσουμε συγνώμη που τη σκεπάσαμε με τσιμέντο, που κατατρυπήσαμε τα σπλάχνα της ,που διώξαμε τις Αμαδρυάδες νύμφες από τα καμένα δάση, τις Νηρηίδες από τις στερεμένες πηγές ,τις Ωκεανίδες από τις μολυσμένες θάλασσες. Και ενδεδυμένοι φως ελληνικό ας αναφωνήσουμε:
«ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΓΑΙΑ ΘΕΑ»
ΕΛΕΝΗ ΜΑΝΙΩΡΑΚΗ-ΖΩΙΔΑΚΗ
(δασκάλα)
