ΚΥΠΡΟΣ 1974 (πενήντα χρόνια μετά)

             ΚΥΠΡΟΣ  1974(πενήντα χρόνια μετά)

Στον τόπο που ανεδύθη απ’ τον αφρό
η Κύπρια Αφροδίτη η Ουράνια,
στον τόπο αυτό του Αττίλα οι ορδές  
κόκκινα βάφουν της Κυρήνειας τα λιμάνια.  

Το Καλοκαίρι εκείνο δεν ξεχνώ
κι η λέξη επιστράτευση όντως ξένη,
το κλάμα των μανάδων γοερό
«παιδάκια μου και τι σας περιμένει.

Γρηγόρει μάνα Ελλάδα τι αργείς ,
πάλαι ποτέ  εχθροί σκοτώνουν, βιάζουν
η ανθρωπότης πάγωσε, μα αυτοί
της λευτεριάς το φόρεμα λεκιάζουν.

Κλάματα, θρήνοι, γόοι, χαλασμός 
η μπλαβομάτα θάλασσα  θολώνει,
ρίξε ουρανέ   του Δία τον κεραυνό,
η Κύπρος μάχεται παντέρημη και μόνη.

Πού είστε φίλοι, σύμμαχοι λαοί
απόντες όπως πάντα, τι σας νοιάζει
ή μήπως σύμμαχοι είστε του εχθρού.
ποια θα’ ναι η μοίρα μας καθόλου δεν σας νοιάζει

Στο γαλανόλευκο  νησί μας κόσμε  δες,
 σημαία με μισοφέγγαρο ανεμίζει.
Με  πράσινη γραμμή  ο ΟΗΕ
τα κατεχόμενα , ο φονιάς αναγνωρίζει.

Πέρασαν χρόνια κατοχής πολλά
Αμμόχωστος ,Κηρύνεια, Λευκωσία
χώρισαν το εδώ από το εκεί.
Την Κύπρο αποίκισαν θεριά από την Ασία.

 Μα ο Έλληνας θυμάται δεν ξεχνά
δεν ζει αλύτρωτος και αλυσοδεμένος
πάντα τον καίει μέσα μια φωτιά
γιατί από λευτεριά ‘ναι ζυμωμένος.

ΕΛΕΝΗ ΜΑΝΙΩΡΑΚΗ (δασκάλα)