ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ
(γέννηση των μονογενών υιών του θεού)
Η παρουσία των Ελλήνων και του Ελληνικού πολιτισμού χάνεται στο βάθος του χρόνου. Στην κυριολεξία εξαπλώνεται σε όλον τον κόσμο ,αφού πέρασε στάδια κυκλικής καταστροφικής εξέλιξης παγκόσμιας εμβέλειας.
Ο προκατακλυσμιαίος πολιτισμός (χρυσή εποχή) καταστράφηκε . Ακολούθησαν άλλοι κατακλυσμοί που εξαφάνισαν τον πολιτισμό της « αργυρούς εποχής» για να φτάσουμε στην αρχαία Ελλάδα (χάλκινη εποχή) σε ένα πολιτιστικό σημείο χαμηλότερο των προηγουμένων περιόδων. Κι όμως κατά τη φάση αυτή του ελληνικού πολιτισμού το σύστημα αξιών βρήκε την πλήρη εφαρμογή του σε όλους τους τομείς ,για να φτάσουμε στη μοναδική τελειότητα του Ερεχθείου και του Παρθενώνα κι σ’ άλλους χώρους λατρείας των Ελλήνων θεών.
Θρησκεία τους ήταν η παγκόσμιος θρησκεία της χρυσής εποχής προσαρμοσμένη στη νοοτροπία και στην ιδιοσυγκρασία των Ελλήνων. Τιμούσαν οι Έλληνες του θεούς τους με πολλούς τρόπους .
Ο Ορφέας κατέταξε τις θρησκευτικές γιορτές του έτους σε ένα σύστημα μυστηριακής σημασίας το οποίο συμβολίζει την πνευματική πορεία της ψυχής προς τη τελείωση της.
Η ημερομηνία της αρχής των Μυστηρίων είναι η ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ
( 21 Σεπτεμβρίου). Η φθινοπωρινή βροχή εικονίζει τις ουράνιες ακτίνες του φωτός . Όπως καλλιεργείται η γη, έτσι πρέπει να καλλιεργούνται κι οι ανθρώπινες ψυχές για να εκδηλώνουν τις δυνάμεις τους.
Κατά την χειμερινή τροπή του ήλιου ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΆΣΙΟ(21 Δεκεμβρίου) γιόρταζαν τη γέννηση του Διόνυσου του Ζαγρέως. Η εορτή αυτή ήταν υψίστης σπουδαιότητας ,γιατί η ανθρώπινη ψυχή έφτανε στα όρια τέτοιας διανόησης που μπορούσε με τις επιδράσεις του Ουρανού να εκδηλώσει ικανότητες προς απόκτηση γνώσης με τη βοήθεια της οποίας μπορούσε να κατακτήσει τα μέσα της πνευματικής της ανόδου.
Κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο γιόρταζαν και υμνούσαν τη γέννηση του ΔΙΟΝΥΣΟΥ του απελευθερωτή των ανθρωπίνων ψυχών εκ του Άδου. Οι Ορφικοί μελετώντας τις μεταμορφώσεις των ψυχών της γης, γνώριζαν τα μέσα τα οποία θα τους καθοδηγήσουν για τα κατακτήσουν την αθανασία
ΟΙ μεγάλοι δάσκαλοι της μυστηριακής γνώσης οι οποίοι υπήρξαν ιδρυτές όλων των αρχαίων θρησκειών γεννήθηκαν κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο. Γέννηση τους όμως δεν είναι η ανθρώπινη τους εμφάνιση ,αλλά η αλληγορική εικόνα της πνευματικής τους αναγέννησης ,αφού κατανικηθεί ο τιτανικός τους κόσμος.
Ο Ζεύς γεννήθηκε κατά τις τελευταίες μέρες του Δεκέμβρη(όπως ακριβώς και οΔιόνυσος , ο Οσιρις ο Μίθρας και τόσοι άλλοι Μεσσίες) μέσα σε ένα σπήλαιο στο όρος Ίδη της Κρήτης.. Κινδύνευε από τον Κρόνο(όπως ο Χριστός από τον Ηρώδη).
Τα ζώα που είχαν σαν χειμερινό τους καταφύγιο το σπήλαιο της Ίδης οδηγούμενα από ένστικτο με την ανάσα τους ζέσταναν το βρέφος αιώνες πριν κάνουν το ίδιο στο σπήλαιο της Βηθλεέμ.
Κατά τα Διονυσιακά μυστήρια ο Ζευς ανακύρηξε τον Διόνυσο «Υιό του». Ο Διόνυσος δε, φαίνεται να λέει στους υπό μύηση «είμαι η ζωή και ο θάνατος».
Ο Ορφέας και άλλοι συνδέουν τη γέννηση του Διόνυσου με την εμφάνιση ενός ιδιαίτερα λαμπρού αστεριού γι’αυτό τον ονομάζουν «αστροφαή». Γιόρταζαν όμως κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο την αναγέννηση του φωτός. Για τρεις ολόκληρες μέρες ο ήλιος δεν αλλάζει θέση στο ουράνιο στερέωμα η ήλιος και την 25η Δεκεμβρίου εμφανίζεται αναγεννημένος κλέβοντας από τη νύκτα(σκότος) το φως και χαρίζοντας το στην ημέρα.
Τα Ηλιούγεννα λοιπόν γιόρταζαν την 25η Δεκεμβρίου οι πεφωτισμένοι μας πρόγονοι πριν η «εξ αποκαλύψεως θρησκεία» τα κάνει όλα σκόνη και θρύψαλα.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που οι Έλληνες περιμένουν με συγκίνηση τη γέννηση του Θεανθρώπου που τώρα ονομάζεται Ιησούς, γιατί μέσα στα κύτταρα τους κουβαλούν υποσυνείδητες μνήμες της γέννησης των δικών τους Θεών αιώνες πριν .
Παρόμοια συγκίνηση προκαλεί και η μορφή της Παναγίας ,στο πρόσωπό της οποίας επέδωσαν στοιχεία και ιδιότητες των Θεϊσών της πατρώας θρησκείας, όπως της Παρθένου Αθηνάς , της Εκάτης ,της Αρτέμιδος και άλλων.
Επονομάζεται βρεφοκρατούσα γιατί κρατεί στην αγκαλιά της τον Ιησού όπως η ΜΑΝΑ ΓΗ κρατεί αγκαλιά θείο βρέφος το Διόνυσο .
Όσο ο όρος «γλυκιά παρθένος» είναι κι αυτός ελληνικός και συναντάται σε πόλλά μυστήρια. Στην Κρήτη μάλιστα εξέχουσα θέση κατέχει η Βριτομάρτις ,που μεταφράζεται στα Κρητικά «γλυκιά παρθένα».Μετά απ’ αυτά δε θα παραξενευτούμε όταν μάθουμε ότι σε ένα Μινωικό χάραγμα με σκηνή δεντρολατρείας (το σημερινό χριστουγεννιάτικο δέντρο) ,παρουσιάζεται ομοίωμα της παράστασης της σπηλαιϊκής γέννησης του «Θείου βρέφους»
Σ’ αυτά τα ιερά δέντρα οι Μινωίτες και όχι μόνο, κρεμούσαν ομοιώματα, όπως κούκλες και περιστέρια, που συμβολίζανε την «επιφάνεια» την εμφάνιση δηλαδή στους ανθρώπους του θείου βρέφους που γεννήθηκε σε κάποιο σπήλαιο. Προϋπήρχε λοιπόν το χριστουγεννιάτικο δέντρο πριν τη γέννηση στη Βηθλεέμ, όπως προϋπήρχε και το σπήλαιο εντός του οποίου γεννήθηκε η «άμπελος η αληθινή» στοιχεία τα οποία αντέγραψε η εκ των έξω ερχόμενη νέα θρησκεία .
Αρχέτυπες μνήμες δημιουργούν στους Έλληνες δυνατά συναισθήματα γι’ αυτές τις γιορτές γιατί τις αναγνωρίζουν δικές αφού είναι από χιλιετίες καταγραμμένες στα κύτταρα τους .
ΚΑΛΑ ΗΛΙΟΥΓΕΝΝΑ ΣΥΝΕΛΛΗΝΕΣ
ΕΛΕΝΗ ΑΠ. ΜΑΝΙΩΡΑΚΗ
ΔΑΣΚΑΛΑ
