ΚΡΑΥΓΗ

Μη  φεύγετε Ελληνόπουλα, πού πάτε;

πού αφήνετε μια Ελλάδα αδικημένη;

Μείνετε Θερμοπύλες να φυλάτε,

 σε χώρα που δοξάζει η οικουμένη.

Μη φεύγετε Ελληνόπουλα κι ακούστε

 το σπαραγμό μια μάνας που κραυγάζει.

«παιδιά μου μη μ΄φήνετε μονάχη

κι είναι πικρό της ξενιτιάς τ’αγιάζι

«Δεν είμαι εγώ του κόσμου η φωτοδότρα;

τον ήλιο δε σας φόρεσα στεφάνι;

 δεν έγραψα στου κόσμου το βιβλίο

ηρωισμούς π’ανθρώπου νους δε βάνει».

«Κήδεψα  η άμοιρη παιδιών τα νιάτα

 υπέρ βωμών και εστιών  πεσμένα

 π’αμάραντο φορέσανε στεφάνι,

 στης λευτεριά στο ματωμένο γέμα».

«Μα τώρα η ειρήνη μεταμορφωμένη

στη φτώχεια ρίχνει των θεών τους γόνους.

να μην ξυπνήσει ο Έλληνας δεν πρέπει,

η ράτσα του να αφήσει απογόνους».

«Θύματα των καιρών οι ανθοί της γνώσης

σε ξένη χώρα τους καρπούς θα δώσουν

 στους τέσσερις ανέμους σκορπισμένοι

τον μετανάστη εργάτη ν’ανταμώσουν».

«Μη φεύγετε Ελληνόπουλα, σταθείτε,

 κι η μάνα γη προσφέρει όπως πάντα

καρπούς και ύδωρ να μας θρέψει όλους

όπως στη μαύρη πείνα του σαράντα»

    Μήηηη  φεύγετε Ελληνόπουλα!

         Πουουού πάτε!

ΣΤΗ  ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΣΑΡΑΝΤΑ

Από ποια κυψέλη  ιδεών  να τρυγήσω τις   λέξεις

ωδή να σου πλέξω αιώνια Ελληνίδα γυναίκα.

Στους αμέστωτους, αμάθητους  ώμους σου

Σήκωσες, ισόθεη,  την ιστορία του κόσμου.

Τρισυπόστατη φύση, θεά πολυώνυμη.

Μάνα, γυναίκα, κόρη, αδελφή.

Το όνομά σου τραγούδι στο στόμα τ’ ανέμου.

Στην κραυγή της πατρίδος πρωτοπόρισσα πάντα,

στο ηρωικό πανηγύρι του σαράντα   ερίχτηκες.

Κι αφού κατευόδωσες Σπαρτιάτισσα νέα

τον πατέρα, το γιό, το νιόπαντρο  άνδρα,

τα καλορίζικα ακόμη απ’ τα μαλλιά ξετινάζοντας 

 στο μετόπισθεν χρέος  έμεινες   να φυλάς Θερμοπύλες.

Πολιορκημένη απ’ τις πέντε μεριές του θανάτου,

 απ΄την πείνα, τον φόβο, την αγωνία, τον τύραννο.

στου ταχυδρόμου το αρχαγγελικό σάλπισμα,

όρθια στάθηκες, του θανάτου το μαντάτο δαμάζοντας.

Λιβάνια θυμιάτισες  και  αλειτούργητα κόλλυβα κέρασες

 για της φυλής το νεομάρτυρα,

που χιονένιο νεκροκρέβατο τα βουνά της Πίνδου ετοίμασαν.

  Στου λύχνου το ισχνότατο τρέμουλο

 της λευτεριάς το χιτώνα μπάλωσες 

  με τη φανέλα του στρατιώτη τη μάλλινη.

Κι όταν των εχθρών τα φουσάτα κατέφτασαν

και μηχανές του θανάτου τον όλεθρο έσπερναν

στον πληθυσμό των αμάχων,

πάλι  το μερίδιο σου προσέφερες

 στου θανάτου το αιμάτινο απόδειπνο.

Ράτσα περήφανη εσύ, που στης αντίστασης

το θαρραλέο ξεπέταγμα τον λόγο τον πρώτο κατέθεσες.

Αργότερα στις φρικτές εμφύλιες  πλάνες

 με τις φτερούγες σπασμένες βολόδερνες

σε στρατόπεδα αντίπαλα, 

προσευχές εναποθέτοντας επί δικαίων κι αδίκων.

Κι όταν η Ελληνίδα θεά,

με  φτερά  φυτρωμένα καινούρια στους ώμους,

 κατέφθασε  αιμόφυρτη στης πατρίδος την πόρτα,

τη μαντήλα του πένθους στις πλάτες επέταξες

και τη λευτεριά καλοσώρισες

στα παλιά της λημέρια,

και  τραγούδησες κλαίγοντας

το χιλιοϋμνητο  ΧΑΙΡΕ.

ΕΛΕΝΗ ΜΑΝΙΩΡΑΚΗ- ΖΩΙΔΑΚΗ

 

ΠΕΜΠΤΗ 21^η ΙΟΥΝΙΟΥ –ΘΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ

           «Κι άναβαν φωτιές στις γειτονιές»

Ο ήλιος με όποιο όνομα και να τον συναντήσουμε  αποτέλεσε και αποτελεί το ζωοδότη θεό που χάρισε στη γη το φως και τη ζωή.

 Οι περισσότερες θρησκείες θέσπισαν πανηγυρικούς  εορτασμούς για τον θεό ήλιο. Κατά τη μυθολογία ο ήλιος είναι γιος τού Υπερίωνα και της Ευρυφάεσσας.  Αυτή του γέννησε ωραία παιδιά. Τη ροδοδάκτυλη Ηώ, την ωριοπλέξουδη Σελήνη και τον ακούραστο, ισόθεο Ήλιο που φεγγοβολάει με τις ακτίνες του και σκορπάει το φως του σε ανθρώπους και θεούς.

 Η αλλαγή  των θέσεων  του ήλιου στο ουράνιο στερέωμα υπήρξε για τους ανθρώπους πηγή θαυμασμού για τον μεγάλο παντοκράτορα. Η περιφορά τής γης γύρω από τον ήλιο είναι η αιτία τής επαναλαμβανόμενης παρέλασης της Άνοιξης, του θέρους, του Φθινοπώρου και του Χειμώνα. Οι Ισημερίες και τα Ηλιοστάσια ήταν σταθμοί μεγίστης σπουδαιότητας για τους Έλληνες.

Μια και ο ήλιος ήταν δημιουργός των εποχών λατρεύτηκε από  όλους ανεξαρτήτως τους λαούς. Για  τους Αιγυπτίους  ήταν ο Ρα ή ο Όσιρι,  για  τους Βαβυλωνίους  ο Βάαλ, για  τους Ινδούς ο  Βράχμα, για  τους Πέρσες  ο Μίθρα, για τους Έλληνες  Ο Φοίβος –Απόλλων.

Στους περισσότερους πολιτισμούς  τα ηλιοστάσια ορίζουν τα μέσα των τεσσάρων εποχών τού έτους, ωστόσο στην Ελλάδα αναφέρεται επίσημη  έναρξη του χειμώνα η 21^η Δεκεμβρίου και του θέρους η 21^η Ιουνίου.

 Θερινό ηλιοστάσιο ονομάζεται η χρονική στιγμή κατά την οποία ο άξονα της γης φαίνεται στραμμένος όσο γίνεται περισσότερο προς τον ήλιο. Από το Εαρινό σημείο και μετά ο ήλιος σκαρφαλώνει όλο και πιο πάνω στο βόρειο ημισφαίριο για να βρεθεί την 21^η Ιουνίου στο βορειότερο σημείο τής ελλειπτικής  που ονομάζεται θερινό και τροπικό σημείο επειδή ο ήλιος τρέπεται πάλι προς τον Ισημερινό.

Κατά τη θερινή του τροπή ο ήλιος  βρίσκεται στο μέγιστο ύψος κατά την τρέχουσα χρονιά,  η μέρα έχει την μεγαλύτερη διάρκεια απ’ όλες τις ημέρες του χρόνου και η γωνιακή απόσταση ανατολής και δύσης σε σχέση με το βορρά είναι η μικρότερη του έτους. Η λέξη ηλιοστάσιο προέρχεται από το ήλιος και στέκομαι, επειδή λίγες μέρες πριν ή μετά το ηλιοστάσιο ο ήλιος επιβραδύνει την κίνησή του προς τα βόρεια μέχρι που την ημέρα τής τροπής η κίνηση μηδενίζεται και αλλάζει φορά. Γι’ αυτό το λόγο το  ηλιοστάσιο λέγεται και ηλιοτρόπιο ή λιοτρόπι όπως το λέει ο απλός λαός.

O ήλιος κατά την ώρα τού θέρους βρίσκεται στην αγκαλιά τού πατέρα του και οι δυνάμεις τις οποίες μεταβιβάζει μεταμορφώνουν  τα χρώματα και τα αρώματα, τα οποία αποτελούσαν το επίσημο ένδυμα της γης το διάστημα ανάμεσα στην εαρινή ισημερία και στο θερινό ηλιοστάσιο, σε χυμούς και καρπούς.

Η σταφυλή παράγει το μεθυστικό χυμό της και ο χυμός αυτός είναι η ερχόμενη από τον ουρανό στη γη ευθυμία. Η ευθυμία αυτή διαλύει τα σκότη που παρήχθησαν στις ψυχές κατά την ώρα τού χειμώνα.

Η ευθυμία τού ουρανού μεταφέρεται στη γη  κι όποιαν ψυχή αγγίξει την κάνει φως.  

Ιδού ο σίτος μέστωσε και η σταφυλή ωρίμασε.  Η εικόνα τού έφηβου Διόνυσου στεφανωμένου με κλάδους αμπελιού δεσπόζει στο κάδρο τής παράδοσης. Η χαρά κι η ευθυμία κορυφώνονται. Ο ήλιος διέρχεται έναν –έναν τους αστερισμούς τού θέρους από τους οποίους αντλεί τις δυνάμεις τής ευθυμίας κι όλα λάμπουν και γελούν, όπως μας λέει το ποίημα.

«Ο κόσμος λάμπει σαν ένα αστέρι,

βουνά και κάμποι δέντρα νερά

γιορτάζουν πάλι καθώς προβάλει

 το καλοκαίρι θεού χαρά».

Στην αρχαία Αθήνα το αθηναϊκό ημερολόγιο είχε σαν αφετηρία την πρώτη σελήνη μετά το θερινό ηλιοστάσιο. Στην διάρκεια αυτού του μήνα τελούνταν οι Ολυμπιακοί αγώνες. Οι Σπαρτιάτες και οι υπόλοιποι Δωριείς γιόρταζαν τα Υακύνθεια προς τιμή του Υάκυνθου του νεαρού προστατευόμενου του Απόλλωνα που άθελα του σκότωσε ο θεός κτυπώντας τον με τον δίσκο του. Οι Λακεδαιμόνιοι διέκοπταν ακόμη και τις εκστρατείες για να λάβουν μέρος στις εορτές αυτές.

Στην αρχαία Αίγυπτο τα μεγάλα μυστήρια τα οποία συνδέονται με τους θεούς τής γονιμότητας τελούνταν κατά τη διάρκεια του θερινού ηλιοστασίου προς τιμή τού Σεράπεως. Για τους Ίνκας οι οποίοι θεωρούσαν τους εαυτούς των απόγονους του Ίνκι, που δεν είναι άλλος από τον ήλιο, η  μεγαλύτερη γιορτή γινόταν κατά τη διάρκεια του θερινού  ηλιοστασίου. Η εορτή αυτή τελείται ακόμη και σήμερα.

Οι Δρυίδες των αρχαίων Κελτών της Βρετανίας γιόρταζαν «το φως της ακτής» στο Στόουνχετζ. Στην αρχαία Κίνα τιμούσαν  τη θεά γη και τις θηλυκές γήινες δυνάμεις.

Οι αρχαίοι Γαλάτες γιόρταζαν την Επόνα, θηλυκή θεότητα την οποία  απεικόνιζαν καβάλα πάνω σε μια φοράδα.

Στην αρχαία Ρώμη τελούνταν τα Βεστάλια προς τιμή τής Βεστά (Εστίας) που κρατούσαν μια βδομάδα.

Τα γερμανικά, κέλτικα  και σλάβικα φύλα τής Ευρώπης γιόρταζαν ανάβοντας φωτιές. Ιθαγενής φυλή τής Αμερικής γιόρταζε την συγκομιδή τής πρώτης σοδειάς.. Στη φυλή Χόπι οι άνδρες μεταμφιέζονταν σε πνεύματα «χορευτές τής βροχής» που μετέφεραν μηνύματα των ανθρώπων στους θεούς.

Όλες οι γιορτές των αρχαίων λαών κατά το θερινό ηλιοστάσιο ήταν γιορτές ερωτικής μανίας και προβλέψεων. Ήταν η νύχτα η γεμάτη μάγια που οι νέοι και οι νέες προσπαθούσαν να μαντέψουν ερωτικά σημάδια και πηδούσαν πάνω από τις ιερές φωτιές που άναβαν σε κάθε γειτονιά. Αντίστοιχα πίστευαν ότι τα σπαρτά θα ψήλωναν τόσο, όσο ψηλά πηδούσαν τα ζευγάρια.

Οι Έλληνες που τίποτα δεν μπορεί να σβήσει από την κυτταρική τους μνήμη τα δρώμενα και τις δοξασίες τής πατρώας θρησκείας, διατήρησαν τα πρώτα χρόνια της εισβολής τού χριστιανισμού πολλές εκδηλώσεις και εορτασμούς της ελληνικής παράδοσης .Η εκκλησία μην μπορώντας να εξαλείψει την τέλεση τέτοιου είδους τελετών τις προσάρμοσε και  τις αφομοίωσε με χριστιανικές.

Στη σύγχρονη Ελλάδα το θερινό ηλιοστάσιο( εντελώς  τυχαία) συμπίπτει με την εορτή τής γέννησης του Ιωάννου του Προδρόμου. Η πανάρχαια αυτή γιορτή τελείται σήμερα τόσο με τις φωτιές του Άη- Γιαννη όσο και με τις πανάρχαιες μαντικές πράξεις, όπως  αυτές του Κλήδονα  με των διαφόρων μορφών   μαντείες. όπου οι ανύπαντρες κοπέλες  προσπαθούν να μαντέψουν το μελλοντικό τους σύζυγο. Η ονομασία του Κλήδονα προέρχεται από την αρχαία λέξη Κληδών, που σημαίνει τον προφητικόν οιωνό. Κάθε χρόνο λες κι ουράνιες δυνάμεις αναταράσσουν  τις μνήμες και αποδιώχνουν τη νάρκη την επιβληθείσα στους πολυθεϊστικούς  πολιτισμούς, όλο και περισσότερο  αναβιώνουν ήθη και έθιμα αρχαίων πολιτισμών.

 με την ευχή να ξημερώσει κάποια αυγή  που θα αναστήσουμε όλα τα ελληνικά δρώμενα και θα γιορτάζουμε  όλες  τις ελληνικές γιορτές όχι  μασκαρεμένες με το όνομα κάποιου αγίου αλλά ντυμένες με το καθάριο φως το ελληνικό το άφθαρτο εις τους αιώνες.

                                                                       ΕΛΕΝΗ ΑΠ. ΜΑΝΙΩΡΑΚΗ

                                                                       (δασκάλα, ποιήτρια, συγγραφέας) 

  ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΌ ΑΙΝΙΓΜΑ

           

 Μαλλιά αχυρένια, λουλούδι στ’ αφτί,

κορμί σοκολάτα, ανάσα καυτή.

 Βοστρύχοι τούς ώμους πλαισιώνουν ξανθοί,

χαμόγελο μέλι στο στόμα του ανθεί.

  Μελτέμια και αύρες στο δισάκι κρατεί

 στις ακτίνες του ήλιου σαν παιδί ακροβατεί.

Της άνοιξης κόρης ακλουθεί τα στερνά

και το άρμα τού χρόνου στη γη κυβερνά.

Λαμπαδιάζουν οι μέρες, πυρωμένη η νυχτιά

κυματίζουν οι αγάπες με την πρώτη βουτιά.

Ξεφλουδισμένο το όνειρο στ’ ακρογιάλι αγρυπνά

 με ηδύποτα λόγια το φεγγάρι δειπνά.

Το πρόσωπό  του ήλιος, χλαμύδα από φως 

τα μάτια του θάλασσες, ΠΟΙΟΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ;;;;;

ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ

                ΕΑΡΙΝΗ  ΙΣΗΜΕΡΙΑ

                   (21^η  Μαρτίου)

Μία από τις λαμπρότερες ημέρες του έτους που πρέπει να γιορτάζει η ανθρωπότητα είναι οι μέρες της Εαρινής Ισημερίας.

Η μεγάλη γιορτή των Ισημεριών ήταν σημείο αναφορά των πολιτισμένων κοινωνιών από τα πανάρχαια χρόνια. Αρχικά ο εορτασμός της  Εαρινής Ισημερίας  σχετιζόταν με την έλευση του νέου έτους. Ήταν η πρωτοχρονιά  τους και τη γιόρταζαν μεγαλοπρεπώς.

    Η  Εαρινή ισημερία γιορτάζεται την 21^η Μαρτίου,  σηματοδοτεί τον ερχομό της Ανοίξεως  κι είναι  σημαδιακή για όσους μελετούν τα μυστικά της φύσεως που είναι και μυστικά της ζωής. Την 21^η Μαρτίου η μέρα νικάει τη νύχτα, το φως θριαμβεύει του σκότους, η ζωή νικάει το θάνατο. Η φύση, η μεγάλη μας μάνα αναγεννάται ανασταίνεται και μαζί της ανασταίνεται κι η ελπίδα.

 Ο ήλιος (ο δημιουργός της επαναλαμβανόμενης παρέλασης των εποχών) κινείται από τα νότια προς τα βόρεια και σκαρφαλώνει όλο και πιο πάνω στο βόρειο ημισφαίριο. Στη διάρκεια της Άνοιξης ο φωτοδότης ήλιος βρίσκεται πάνω από τον Ισημερινό της γης  και διανέμει ακριβοδίκαια τις ζωογόνες ακτίνες του και στα δύο ημισφαίρια. Μέρα και νύχτα ίσες.

Οι αρχαίοι Έλληνες μύστες που μελετούσαν και γνώριζαν τις θείες λειτουργίες της φύσης, αυτές τις μέρες τελούσαν επίσημες τελετές για την αποκάλυψη των θείων μυστικών της που τα κρατάει φιλόστοργα  κρυμμένα στα βάθη της.

Ο Πυθαγόρας και οι άλλοι Ιεροφάντες της Ελευσίνος γνώριζαν την κρυμμένη σημασία των ημερών αυτών και την μετέδιδαν μόνο σ’ όσους αγαπούσαν το φως του ήλιου και του απέδιδαν θείες ιδιότητες. Οι Ορφικοί γιόρταζαν κατά την Εαρινή Ισημερία το θάνατο του Διόνυσου του Ζαγρέα και την εκ νέου γέννησή από τη φύση του Ολυμπίου Διός .Αυτό συμβόλιζε τον ηθικό θάνατο της τιτανικής φύσης των ανθρώπων (η οποία σαν νόμο έχει το θάνατο) και της ανάστασης ή της νέας γέννησης αυτών.   Ι

 Ο Θείος Ορφέας αποκαλούσε την Εαρινή Ισημερία Θεία Νύμφη που κατέρχεται από τον ουρανό στη γη κάθε χρόνο για να εξαγνίσει τις ψυχές του Άδη . Όταν κατέρχεται και μας περιβάλλει η ψυχή μας μεταβάλλεται σε φως. Το φως αυτό ενεργοποιεί τα νήματα της χαράς. Χαρά είναι ο έρως  και έρως είναι ο νόμος της ζωής που ανυψώνει και αφομοιώνει  την ψυχή μας προς το φως του ήλιου.

Όταν κατέρχεται στη γη η Θεία αυτή νύμφη συντελείται ο θείος ασπασμός της γήινης ψυχής με  το φως του ήλιου.  Κι όταν μας ψαύει η θεία αυτή ακτίνα μας γεννά αμέσως το αίσθημα της ζωής και μας απομακρύνει από την ιδέα του θανάτου. Σ’ αυτή βρίσκεται το μυστικό της νεότητος των ανθρώπινων ψυχών. Επί ενενήντα περίπου ημέρες (όλες οι ημέρες του Άνοιξης) κατέρχεται η ουράνια νύμφη και για των γυμνών ποδιών της ψαύει τη γη σκορπώντας χρώματα και μύρα χωρίς να απομακρύνεται ποτέ από το άρμα του ήλιου. Εξασφαλίζοντας στη γη την πολύχρωμη και αρωματώδη περιβολή της που η Θεά Δήμητρα επιμελείται για να υποδεχτεί την Περσεφόνη από τα παλάτια του Πλούτωνα..

 Για το πνεύμα η Ουρανία Νύμφη είναι ο Προμηθεύς και για τη γη  ο αρμονικός Παν, συμβολίζοντας  την αρμονική  συνύπαρξη απείρου και γης.

Διάμεσος της γης και του απείρου είναι ο ήλιος. Η ύπαρξη του ήλιου εξασφαλίζει την αιωνιότητα της γης και την αθανασία της ψυχής της.

Το κατερχόμενο μέσω του ηλίου σπέρμα βλασταίνει και εξελίσσεται σε χρώματα και αρώματα που αποτελούν και την επίσημη περιβολή της φύσεως την Άνοιξη.  Αυτό το θαύμα του ήλιου και  τη συμμετοχή του στην αναγέννηση της φύσης  γιόρταζαν σε όλες πολυθεϊστικές κοινωνίες κάθε εικοστή πρώτη Μαρτίου. Για τους Αιγυπτίους ήταν ο Όσιρις,για τους Βαβυλωνίους ο Βάαλ, για τους Ινδούς ο Βράχμα, για τους Πέρσες ο Μίθρα,για τους ΄Ελληνες ο Δίας, ή Απόλλων ή Φοίβος ή Διόνυσος.

Ανεξάρτητα όμως με το όνομά του οι αρχαίοι καθιέρωσαν για τον ήλιο πολλές γιορτές. Παρά τις προσπάθειες ξεριζωμού του εθίμου από νομάδες κατακτητές η Εαρινή Ισημερία κρυμμένη πίσω από διάφορα ονόματα γιορτάζεται παντού, σαν παγκόσμια ημέρα του πολίτη, σαν γιορτή της μητέρας, σαν ημέρα κοσμολογίας ή σαν Ανάσταση, σαν πρωτοχρνιά. Σήμερα σε πολλούς  Ιερούς τόπους της Ελλάδος οι Έλληνες γιορτάζουν απροκάλυπτα  με διάφορες ιεροπραξίες τη γιορτή αυτή της «ΜΕΓΑΛΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ».

Κι εμείς ας  υψώσουμε σήμερα τα μάτια κι ας ατενίσουμε το φως το αληθινό. Γυμνόποδες ας ακουμπήσουμε το χώμα, να αγγίξουμε τη σάρκα της μάνας γης να θυμηθούμε ότι είμαστε δικά της παιδιά. Να της ζητήσουμε συγνώμη που τη σκεπάσαμε με τσιμέντο, που κατατρυπήσαμε τα σπλάχνα της ,που διώξαμε τις Αμαδρυάδες νύμφες από τα καμένα δάση, τις Νηρηίδες από τις  στερεμένες πηγές ,τις Ωκεανίδες από τις μολυσμένες θάλασσες. Και ενδεδυμένοι φως ελληνικό ας αναφωνήσουμε:

«ΧΡΟΝΙΑ  ΠΟΛΛΑ  ΓΑΙΑ  ΘΕΑ»

ΕΛΕΝΗ ΜΑΝΙΩΡΑΚΗ-ΖΩΙΔΑΚΗ

   (δασκάλα)

ΜΑΝΑ ΕΛΛΑΣ

ΜΑΝΑ ΕΛΛΑΣ

Ποια χώρα φύτρωσε στη γη με τα δικά σου κάλλη

ποια μάνα γέννησε αετούς σε γαλανή αγκάλη.

Μια πινελιά στο άπειρο τα πλούτη τα δικά σου

και αιγιοπελαγίτικο μελτέμι η ανασεμιά σου.

Μοναχοκόρη τ’ έρωτα και ηλιογεννημένη

στα πόδια σου στηρίχτηκε όλη η οικουμένη

Νησιά αγριοπερίστερα στο πέλαγος σπαρμένα

 φτεροκοπούνε ολόασπρα θείας οδύνης γέννα.

Λουσμένα φως ολημερίς παιδιά του ήλιου μοιάζουν

 στην αγκαλιά της θάλασσας τ’ απόβραδο  κουρνιάζουν.

Από τα χρόνια τ’ άγραφα τα κάλλη σου ζηλέψαν

Μήδοι, Ασιάτες, βάρβαροι  ήρθαν και τα κουρσέψαν.

Αγαρηνοί ακοινώνητοι φόρτωσαν  ένα –ένα

Αγάλματα αρχαίων θεών ακρωτηριασμένα.

Στο ένα χέρι το σταυρό και το σπαθί στο άλλο

οι σταυροφόροι σταύρωσαν τ’όνειρο το μεγάλο.

Δρόμο στους Τούρκους  άνοιξαν π’ άδραξαν  ευκαιρία

και στη σκλαβιά βυθίσανε την εκλεκτή του Δία.

Στα χρόνια τα νεότερα οι Γερμανοί  τολμήσαν

της ηλιογέννητης θεάς το χώμα να πατήσουν.

Μα ολόρθη πάλι στάθηκε γεμίζοντας  με αίμα,

 της δόξης το «ποτήριον»  στης λευτεριάς το γεύμα.

Ντυμένοι φίλοι επέτρεψαν κατακτητές σωτήρες

 να σου αρπάξουν τ’ όμορφα που σου ‘δωσαν  οι μοίρες.

Μα οι δώδεκα σου οι θεοί δεν είναι παραμύθι

 π’ ανθέλληνες ξεσπίτωσαν και πέταξαν στη λήθη.

Στέκεται δίπλα σου στητός  ο Δίας αρματωμένος

και μη φοβάσαι μάνα Ελλάς είναι αποφασισμένος 

Να σε κρατήσει σταθερά στο ανέβασμα και πάλι

 αναστημένη, αθάνατη στου χρόνου την αγκάλη.