ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ

Το σπήλαιο γέννησης του Διόνυσου χιλιάδες χρόνια πριν αντιγραφεί αυτό από τη χριστιανική θρησκεία

          ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ (21-23 Δεκεμβρίου)

               ( η γέννηση των μονογενών υιών του θεού)

   Η παρουσία των Ελλήνων και του Ελληνικού πολιτισμού χάνεται στο βάθος του χρόνου. Στην  κυριολεξία  εξαπλώνεται σε όλον τον κόσμο, αφού πέρασε  στάδια κυκλικής καταστροφικής εξέλιξης  παγκόσμιας εμβέλειας. 
Ο προκατακλυσμιαίος πολιτισμός (χρυσή εποχή) καταστράφηκε . Ακολούθησαν άλλοι κατακλυσμοί που εξαφάνισαν τον πολιτισμό της

 « αργυρούς εποχής» για να φτάσουμε στην αρχαία  Ελλάδα (χάλκινη εποχή) σε ένα πολιτιστικό σημείο χαμηλότερο των προηγουμένων περιόδων. Κι όμως κατά τη φάση αυτή του ελληνικού πολιτισμού το σύστημα αξιών βρήκε την πλήρη εφαρμογή του σε όλους τους τομείς ,για να φτάσουμε στη μοναδική τελειότητα του Ερεχθείου και του Παρθενώνα κι  σ’ άλλους χώρους λατρείας των Ελλήνων θεών. Θρησκεία τους ήταν η παγκόσμιος θρησκεία της χρυσής εποχής προσαρμοσμένη στη νοοτροπία και στην ιδιοσυγκρασία των Ελλήνων.  Τιμούσαν οι  Έλληνες του θεούς τους με πολλούς τρόπους .
Ο Ορφέας κατέταξε τις θρησκευτικές γιορτές του έτους σε  ένα σύστημα μυστηριακής σημασίας το οποίο συμβολίζει την πνευματική πορεία της ψυχής προς τη τελείωση της. Η ημερομηνία της αρχής των Μυστηρίων είναι η ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ( 21 Σεπτεμβρίου). Η φθινοπωρινή βροχή εικονίζει τις ουράνιες ακτίνες του φωτός . Όπως καλλιεργείται η γη, έτσι πρέπει να καλλιεργούνται κι οι ανθρώπινες ψυχές  για να εκδηλώνουν τις δυνάμεις τους. Κατά την χειμερινή τροπή του ήλιου ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΆΣΙΟ (21 Δεκεμβρίου) γιόρταζαν τη γέννηση του Διόνυσου του Ζαγρέως. Η  εορτή αυτή ήταν υψίστης σπουδαιότητας ,γιατί η ανθρώπινη ψυχή έφτανε στα όρια τέτοιας διανόησης που μπορούσε με τις επιδράσεις του Ουρανού να εκδηλώσει ικανότητες προς απόκτηση γνώσης με τη βοήθεια της οποίας μπορούσε να κατακτήσει τα μέσα της πνευματικής της ανόδου. Κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο γιόρταζαν και υμνούσαν τη γέννηση του ΔΙΟΝΥΣΟΥ του απελευθερωτή των ανθρωπίνων ψυχών εκ του Άδου. Οι  Ορφικοί μελετώντας τις μεταμορφώσεις των ψυχών της γης, γνώριζαν τα μέσα τα οποία θα τους καθοδηγήσουν για τα κατακτήσουν την αθανασία. ΟΙ μεγάλοι δάσκαλοι της μυστηριακής γνώσης οι οποίοι υπήρξαν ιδρυτές  όλων των αρχαίων θρησκειών γεννήθηκαν κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο.  Γέννηση τους όμως  δεν είναι η ανθρώπινη τους εμφάνιση ,αλλά η αλληγορική εικόνα της πνευματικής τους αναγέννησης ,αφού κατανικηθεί ο τιτανικός τους κόσμος.

Ο Ζεύς γεννήθηκε κατά τις τελευταίες μέρες του Δεκέμβρη(όπως ακριβώς και οΔιόνυσος , ο Οσιρις  ο Μίθρας και τόσοι άλλοι Μεσσίες) μέσα σε ένα σπήλαιο στο όρος Ίδη της Κρήτης.. Κινδύνευε από τον Κρόνο(όπως ο Χριστός από τον Ηρώδη).Τα ζώα που είχαν σαν χειμερινό τους καταφύγιο το σπήλαιο της Ίδης  οδηγούμενα από ένστικτο με την ανάσα τους ζέσταναν το βρέφος αιώνες πριν  κάνουν το ίδιο στο σπήλαιο της Βηθλεέμ. Κατά τα Διονυσιακά μυστήρια ο Ζευς  ανακήρυξε τον Διόνυσο «Υιό του». Ο Διόνυσος δε, φαίνεται να λέει στους υπό μύηση «είμαι η ζωή και ο θάνατος».Ο Ορφέας και άλλοι συνδέουν τη γέννηση του Διόνυσου με την εμφάνιση ενός ιδιαίτερα λαμπρού αστεριού γι’αυτό τον ονομάζουν «αστροφαή». Γιόρταζαν όμως κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο και την αναγέννηση του φωτός.Για τρεις ολόκληρες μέρες ο ήλιος δεν αλλάζει θέση  στο ουράνιο στερέωμα η ήλιος και την 25^η Δεκεμβρίου εμφανίζεται αναγεννημένος κλέβοντας από τη νύκτα(σκότος) το φως και χαρίζοντας το στην ημέρα. Τα Ηλιούγεννα λοιπόν γιόρταζαν  την 25^η Δεκεμβρίου οι πεφωτισμένοι μας πρόγονοι πριν η  «εξ αποκαλύψεως θρησκεία» οικειοποιηθεί και φέρει  στα δικά της μέτρα όσα από τη θρησκεία  των Ελλήνων δεν μπόρεσε παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες να εξαφανίσει και να  δαιμονοποιήσει. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που οι Έλληνες περιμένουν με συγκίνηση τη γέννηση του Θεανθρώπου που τώρα ονομάζεται Ιησούς, γιατί μέσα στα κύτταρα τους κουβαλούν υποσυνείδητες μνήμες της γέννησης των  δικών τους Θεών αιώνες πριν .Παρόμοια συγκίνηση προκαλεί και η μορφή της Παναγίας, στο πρόσωπό της  οποίας επέδωσαν στοιχεία και ιδιότητες των Θεαινών της πατρώας θρησκείας, όπως της   Παρθένου Αθηνάς , της Εκάτης ,της Αρτέμιδος . Την έβαλαν στη θέση της μάνας Γης. ΠΑΓΓΑΙΑ-ΠΑΝΑΓΙΑ. Επονομάζεται  βρεφοκρατούσα   γιατί κρατεί στην αγκαλιά της τον Ιησού όπως η ΜΑΝΑ ΓΗ κρατεί αγκαλιά   θείο βρέφος το Διόνυσο .            Όσο ο όρος «γλυκιά παρθένος» είναι κι αυτός ελληνικός και συναντιέται  σε πολλά μυστήρια. Στην Κρήτη μάλιστα εξέχουσα θέση κατέχει η Βριτομάρτις ,που μεταφράζεται στα Κρητικά «γλυκιά παρθένα».Μετά απ’ αυτά δε θα παραξενευτούμε όταν μάθουμε  ότι σε ένα Μινωικό χάραγμα με σκηνή δεντρολατρείας (το σημερινό χριστουγεννιάτικο δέντρο) ,παρουσιάζεται ομοίωμα της παράστασης της σπηλαιϊκής  γέννησης του «Θείου βρέφους».

 Σ’ αυτά  τα ιερά δέντρα  οι Μινωίτες και όχι μόνο, κρεμούσαν ομοιώματα, όπως κούκλες και περιστέρια, που συμβολίζανε  την «επιφάνεια» την εμφάνιση δηλαδή  στους ανθρώπους του θείου βρέφους που γεννήθηκε σε κάποιο σπήλαιο.  Προϋπήρχε  λοιπόν το χριστουγεννιάτικο δέντρο πριν τη γέννηση στη Βηθλεέμ, όπως προϋπήρχε και το σπήλαιο εντός του οποίου γεννήθηκε η «άμπελος η αληθινή» στοιχεία τα οποία αντέγραψε η εκ των έξω ερχόμενη νέα θρησκεία .

      Αρχέτυπες μνήμες  δημιουργούν στους  Έλληνες δυνατά συναισθήματα γι’ αυτές τις γιορτές γιατί τις αναγνωρίζουν δικές αφού είναι από χιλιετίες  καταγραμμένες στα κύτταρα τους .

ΚΑΛΑ  ΗΛΙΟΥΓΕΝΝΑ ΣΥΝΕΛΛΗΝΕΣ

ΕΛΕΝΗ ΜΑΝΙΩΡΑΚΗ-ΖΩΙΔΑΚΗ

               (δασκάλα)

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΣΠΑΘΙΟΥ

( στα παιδιά του Πακιστάν )

      (σφαγή σε σχολείο)

Στόμωσε από το αίμα το μαχαίρι

 κι έκπληκτα μάτια πώς κοιτάνε με ικεσία

καθώς καυτή φωτιά   ξερνάει  με μανία,

όπλο σ’ αναίτιου φονιά το χέρι.

Κρουνός  στο ναό της γνώσης δες ανοίγει,

 του δάσκαλου ρουφούνε τη σοφία

μα του άγριου μακελάρη η μανία

τ’ άνθινα όνειρα στο αίμα πνίγει

 

Αθώες κραυγές που φτάνουν  τα ουράνια

γκρεμίζουν του θεού το νόθο θρόνο

που  βλέπει τον ανθρώπινο τον πόνο

 με κιάλια απ΄ του απείρου την αφάνεια.

Αυτή η ωμή  σφαγή μιαν άλλη τόση

 άγρια, τέτοιες ημέρες  ανταμώνει

που αθώα  νήπια ο Ηρώδης θανατώνει  

 τον γιόκα  του θεού για να γλυτώσει.

Άφωνη αναρωτιέται η ανθρωπότης  

ποιος θείος νους οπλίζει λάθος χέρια

με όπλα φονικά και με μαχαίρια

 και έγινε  πια η ειρήνη ματαιότης.

ΕΛΕΝΗ ΜΑΝΙΩΡΑΚΗ- ΖΩΙΔΑΚΗ

        (δασκάλα) Δεκέμβριος 2014

6ο ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΜΠΟΣΙΟ «ΔΕΛΦΙΚΟΝ ΙΔΕΩΔΕΣ-

          6^ο ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΜΠΟΣΙΟ

                       «ΔΕΛΦΙΚΟΝ  ΙΔΕΩΔΕΣ-

ΘΕΣΠΙΣΗ  ΔΕΛΦΙΑΔΟΣ  ΥΠΟ  ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΗΤΑΣ  ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΌΤΗΤΩΝ  ΑΣΚΗΣΕΩΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑΣ.

Στο κεντρικό κτήριο «του Εθνικού και Καποδιστριακού πανεπιστημίου Αθηνών» έγινε την Τετάρτη  3 Σεπτεμβρίου η επίσημη έναρξη του συμποσίου υπό την επιμέλεια και οργάνωση της καθηγήτριας Μαρίας Τζάνη.
Σε μια αίθουσα  πλημμυρισμένη από Απολλώνιο φως έγινε η έναρξη του συμποσίου βάζοντας τα θεμέλια της αναγέννησης της Δελφικής Αποστολής που επιχείρησε πριν χρόνια ο Άγγελος κι η Εύα Σικελιανού. Ο οραματισμός μιας καινούριας Ελλάδας  ανανεωμένης με εφ’ όπλου λόγχη τον αρχαίο μας πολιτισμό, τρεμοπετάριζε  στην πάλλουσα από ελληνικό ενθουσιασμό  αίθουσα του Πανεπιστημίου.
Χαιρετισμοί από τους επισήμους χειροκροτήματα και επευφημίες για να  ακολουθήσουν οι εισηγήσεις:
  Υπουργός  Γιάννη Μιχαλάκης : « Η Πολιτιστική Αμφικτιονία  ως απάντηση στην ανάγκη για Διεθνή Ειρήνευση και συνεργασία»
  Καθηγητής, Μανώλης  Κορκιδάκης: «το πεπρωμένο της Ελλάδος, της πολιτιστικής Μαραθωνοδρόμου, είναι συνάγειν τα διεσπαρμένα και μεταδίδειν το Φως δια της πολιτιστικής Διπλωματίας».
Για να ακολουθήσουν στις  συνεδρίες των άλλων ημερών πολλές και  σημαντικές και ελληνοπρεπείς εισηγήσεις:
Δικηγόρος  Νικόλαος Λαγουμιτζής : «μελέτει το παν και μη θρασύνου»
  Δρ.Χρήστος Κανάβας: «Το αξιακό περιεχόμενο των Δελφικών παραγγελμάτων".
  Αξιωματικός του Π.Ν Ευάγγελος Γονατάς: Γιατί ο απαιτούμενος κριτικός μηχανισμός προς άσκηση ορθής Πολιτιστικής Διπλωματίας δεν μπορεί να είναι άλλος παρά αυτός που διαπνέεται από το Δελφικό Ιδεώδες».
 Εκπ.συγγραφέας Ιωάννα Κόκλα: «Πυλαία Αμφικτιονία Δήμητρα»
 Λαογράφος .συγγραφέας Γεώργιος Λεκκάκης: « Η αυλή δημιουργός του Ελληνικού πολιτισμού».
 Δρ. Χρήστος Κεχαγιάς: «Η ευεργεσία ως αντίδοτο στην τυραννία» (στον Προμηθέα του Αισχύλου)
 Καθηγητής Αστροφυσικής Ξενοφών Μουσάς: « Οι ρίζες του Πολιτισμού και της Αστρονομίας στο Αιγαίο».
Η εμπνεύστρια και   Οργανώτρια του συμποσίου  Μαρία Τζάνη έκλεισε τη βραδιά  με το αμφιθέατρο να δονείται από τον καθαρό της Έλληνα λόγο, με φλέγοντα ερωτήματα να ταλαντεύονται να αιωρούνται παραπαίοντα και διστακτικά  μέσα στην αφυπνισμένη συνείδηση.
- Γιατί κύριε Υπουργέ τα «δελφικά παραγγέλματα που με τόση θέρμη εκθειάσατε δεν κοσμούν  τους τοίχους των Ελληνικών Σχολείων; Γιατί  παραγκωνίστηκε η γνώση η ελληνική και περιορίζεται στα αμφιθέατρα και στα συμπόσια μόνο για τους  εντελώς τυχαία αφυπνισμένους ; Γιατί υποτιμήθηκε η αξία του μύθου και της ελληνικής παράδοσης έναντι μια ξένης κι αλλότριας που μας επέβαλλαν θρησκείες και πολιτικές; Γιατί επιτρέπετε να ξεγυμνώνεται και να κακοποιείται  κι άλλο η μητέρα των γλωσσών η ελληνική;
 Είθε να φτάσει ως την καρδιά του Απόλλωνα η ευχή  να γίνουν πράξη τα συμπεράσματα και τα ψηφίσματα   του εφετινού  συμποσίου.
Σάββατο πρωί, η  συνέχεια στον ιερό χώρο των Δελφών με τον Δελφικό λόγο του Σικελιανού να δονεί τις κοιμισμένες συνειδήσεις μας.
«Κράξε αλαφριά ω! πανάρχαιο αιώνιο πνεύμα,
 μέσα μου ακόμη είναι η ορμή μου
με τη ζωή αν με μάγεψες και με καλείς ψηλότερα
εδώ είναι το κορμί μου».
Ναι, βρισκόμαστε εδώ στο ιερό χώρο του Μαντείου. στον ομφαλό της γης, στην αρχαία τοποθεσία των Αμφικτιονιών, μπροστά στον μεγαλοπρεπή ναό του Απόλλωνα. Εδώ όπου συναντήθηκαν οι δύο αετοί του Δία, εδώ που αντιλάλησε ο αναγεννημένος  Δελφικός λόγος του Σικελιανού, εδώ που επιχειρήθηκε η αναβίωση των Πυθικών αγώνων και των Δελφικών εορτών μέσα στους ερειπωμένους χώρους των αρχαίων θεάτρων. Με νεφέλες τυλιγμένος ο Πύθιος Απόλλων μάς παραστέκεται. Ακούμε τον Πύθωνα να βρυχάται ακόμη και μυρίζουμε την άχνα της θείας δάφνης. Μας πυρώνει η φλόγα του Δελφών και μεθυσμένοι από τους καπνούς της Δελφικής Πυθίας   αναμένουνε χρησμούς ευνοϊκούς για τη χώρα μας που βρίσκεται στου μαχαιριού την κόψη.
Κάτω από το σεληνόφως και μέσα στο  γεμάτο μυστήριο και θεϊκό μεγαλείο αρχαιολογικό χώρο  των Δελφών θα λάβουν μέρος  τα δρώμενα λήξης του συμποσίου και  οι βραβεύσεις σε σημαίνοντα πρόσωπα.
«Ελθέ μάκαρ Παιάν,Τιτυοκτόνε Φοίβε,
Αγλαότιμε, ολβιωδώτα χρυσολύρη,
Βάκχιε, Διδυμεύ, Μουσαγέτη  Πύθιε Τιτάν».
Όλοι σε στάση προσοχής και κατάνυξης όταν η βαριά μουσική φωνή των Κ. Κορκιδάκη και Μουσά  αντιλάλησε  στη Δελφική ερημιά τον Ορφικό ύμνο προς Απόλλωνα  για να συνοδευτεί βουβά από το επικλητικό δίστιχο του Σικελιανού:
 «Βοήθα με Γη κι εσύ Ουρανέ τον μέγα κόμπο λύστον,
πάνω στη γη η κιβωτός να πλέξει των Αρίστων».
Πέτρες αναπήδησαν, παππούδες βράχοι αναταράχθηκαν, χώματα ανατρίχιασαν καταπατητές σκιάχθηκαν στο ουρανομήκες  αυτό μήνυμα της αφύπνισης.
Κι έφτασε η ώρα των βραβεύσεων.
Νάτοι πάλι οι Μινωίτες στη χώρα του Απόλλωνα. Όπως παλιά που θαλασσοδαρμένοι καθώς  λένε πειθαναγκάστηκαν από τον Απόλλωνα  να έλθουν στους Δελφούς και να κτίσουν τον ιερό τούτο ναό έτσι και τώρα λεβέντες Κρήτες παρίσταται στον ιερό χώρο φερμένοι λες από τα χρόνια εκείνα τα μυθικά, βεβαιώνοντας την άρρηκτη σχέση τους με τους προγόνους Μινύες κι ο λόγος που τους έφερε εξ ίσου σημαντικός. Πόσο όμορφα ακούστηκε και πόσο έδενε με το περιβάλλον το κάλεσμα της κας Τζάνη στους εθελοντές γιατρούς του Αιγαίου του ΠΑΓΝΗ προς βράβευση. Το βραβείο παρέλαβε ο πρόεδρος  κύριος Βελιβασσάκης εν μέσω επευφημιών και ζωντανών μπράβο.
Τιμήθηκαν με το «βραβείο  Απολλωνίου Σοφίης» που απονέμεται σε ανθρώπους που έχουν ενστερνισθεί  τις απέθαντες αξίες του Ελληνισμού και τις αξιοποιούν  σε πράξεις που ανθρωπισμού που προάγουν και αναπαράγουν τον πάτριο πολιτισμό» ΕΥΓΕ ΤΟΥΣ.
Τέλος  το βραβείο « Homo hellenicus»δόθηκε  σε ξένο σκηνοθέτη που  προωθεί και προβάλει χρόνια τώρα τον ελληνικό πολιτισμό.
Ένας εσωτερικός συγκλονισμός μας ωθεί εκείνη τη στιγμή, σε πνευματικές ανατάσεις κι ελπίδες.  Η αναβίωση των Δελφικών εορτών κι αγώνων γίνονται σκοπό μας.
Να δώσουμε φωλιές όπως ονειρεύτηκε ο Σικελιανός σ’αυτές τις ακατάλυτες αξίες που όμοιες με αετούς που κάηκαν οι φωλιές τους πλανιώνται ορφανές πάνω από τα αποκαΐδια.
Έτσι Κρατώντας τον πυρσό που άναψε ο Σικελιανός; η Μαρία Τζάνη ύψωσε στο βωμό των Δελφών το λάβαρο της Δελφικής ιδέας κι εμείς από κοντά στηρίζομε την προσπάθεια της,  γιατί:
«καίει η δάφνη των Δελφών, πυρώνει η φωτιά ακόμη,
ζούνε οι Έλληνες θεοί με φωτοστέφανο στην κόμη».

   ΥΓ. Μεγάλη η προσφορά του Σπάρτακου από τις φρυκτωρίες,του ανιχνευτή θαμμένων μυστικών της Ελλάδος, γιατί με εθελοντική, επίπονη προσφορά απαθανάτισε με τη μαγική του κάμερα το ιστορικό συμπόσιο στο πανεπιστήμιο και τις τελετές στον αρχαιολογικό χώρο για τις δουν και να τις ακούσουν όλοι ο σκεπτόμενος Ελληνισμός.

 ΕΡΡΩΣΘΕ και ΑΓΑΛΛΕΣΘΕ ΕΛΛΗΝΟΠΡΕΠΩΣ!!!

ΕΛΕΝΗ ΜΑΝΙΩΡΑΚΗ-ΖΩΙΔΑΚΗ
(δασκάλα)

ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

  ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Ανάσταση θαμμένων αξιών,

π’ ανάταση θα φέρει σε θεία ύψη

 σ’ όποιαν ψυχή ποθεί και λαχταρά

 τα πλούτη της καρδιάς της ν’ αναδείξει.

Ανάσταση ιδεών κι ιδανικών

 στα κύτταρα του Έλληνα κρυμμένα,

να λάμψουν και στο φως να αναδυθούν

νικώντας το σκοτάδι και το ψέμα.

Ανάσταση της άγιας μας παράδοσης

στ’ άδυτα σκότη χρόνια αφανισμένη

που εκ νεκρών η φύσις ανασταίνεται

 και λούζεται με φως η οικουμένη.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΠΕΡΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ 1821

Η  Ελληνική συνείδηση  της  ελευθερίας και το 1821

Ελευθερία μια λέξη κενή που η ελληνική φιλοσοφία τον γέμισε με νόημα και περιεχόμενο. Ελευθερία το μεγαλύτερο δικαίωμα του ανθρώπου που το ελληνικό δαιμόνιο την ύψωσε σε πρώτη αξία σε πρώτιστο αγαθό, γι’ αυτό κι οι αγώνες του γι’ αυτήν  νοηματοδοτούν ολόκληρη την ιστορική του πορεία. Η ελευθερία που γέννησε η Ελλάδα δε βύζαξε το γάλα της, τις ρίζες της τις πότισε το αίμα των παιδιών της.

Αν άνθρωπος ονομάζεται το όν που τοποθετεί πάνω από την ύπαρξη του κάποιο θεό, Έλληνας ονομάζεται ο άνθρωπος που τοποθετεί πάνω απ’ όλα την ελευθερία. «Το μισό της αρετής η σκλαβιά το αφαιρεί» είπε ο μεγάλος μας παππούς ο Όμηρος και ο Έλληνας δεν ζει χωρίς αρετή και αξιοπρέπεια γι’ αυτό πάλαιψε με αυταπάρνηση για να κρατήσει αλώβητη την έννοια  και το πρόσωπο  κάθε είδους  ελευθερίας.

 Όλοι οι αγώνες των Ελλήνων από τα πανάρχαια χρόνια είχαν κάτι το θεϊκό το υπερβατικό, το ανερμήνευτο, είχαν το δικό τους νόημα, αλλά ο αγώνας τους για την αποτίναξη του αβάστακτου ζυγού τετρακοσίων ολόκληρων χρόνων έχει τη δική του ιδιαιτερότητα.  Η συγκρότηση της κοινωνίας με την τωρινή της μορφή στο χώρο προπαντός της χερσαίας Ελλάδος ήταν ανύπαρκτη. Επομένως ο λαός με τον εθνικό του ξεσηκωμό επιζητούσε την ανάκτηση της ελευθερία του γένους αλλά και την ανάκτηση της γης που ανήκε στον τούρκο δυνάστη και στους προύχοντες Έλληνες. Τα σενάρια που εμφανίζουν τους ανώτατους κληρικούς και τους κοτζαμπάσηδες να είναι οι πρωτεργάτες του ξεσηκωμού του γένους είναι αβάσιμα . Αυτοί τα είχαν όλα και εξουσίες και πλούτη τι λόγο θα είχαν να επαναστατήσουν. Εξ’ άλλου ο Γρηγόριος ο 5^ος  δεν ήταν αυτός αφόρισε την έναρξη της ελληνικής επαναστάσεως;

Από τις εθνοσωτήριες αρχές του Ρήγα Φεραίου ξεπετάχτηκε ο ζηλευτός ανθός της φιλικής εταιρίας που εντάσσοντας τους Φαναριώτες μέσα στις τάξεις της κατόρθωσε να ξυπνήσει στην στραπατσαρισμένη προσωπικότητα του ραγιά τον χρόνιο πόθο του για ελευθερία. Ο πόθος  που συσσωρευόταν στις καρδιές των σκλάβων 400 χρόνια, βουνό ολόκληρο από πυρίτιδα καρτερούσε μια σπίθα για να εκραγεί να γίνει  ηφαίστειο, καταποτήρας  και να εξαφανίσει  τα μαύρα σκοτάδια της πολύχρονης σκλαβιάς του.

Γατί ο ραγιάς που κουβαλούσε μέσα του το σπέρμα της ελευθερίας δεν άντεχε άλλο την ταπείνωση, τις ατιμώσεις, την καταρράκωση της εθνικής του αξιοπρέπειας, τη βεβήλωση των ιερών του, το πηκτό σκοτάδι της αμορφωσιάς αυτός που  με το φως  το ελληνικό  σκόρπισε τα σκοτάδια του κόσμου.

Κι όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου ο σκλάβος λαός όρθωσε το ανάστημά του, άφησε την αγανάκτησή του να γίνει πάθος φλόγα, δύναμη.

Ήταν μικρό το πλήθος κι άτακτο και φτωχό κι ανίσχυρο, αλλά «η μεγαλοσύνη στα έθνη δεν μετριέται με το στρέμμα, με της καρδιάς το πύρωμα  μετριέται και με το αίμα» μας λέει ο μέγας Παλαμάς.

Κι  η γεμάτη παλμό και μεγαλείο κραυγή των ραγιάδων « ελευθερία ή θάνατος» εναρμονισμένη με την προσταγή των Μαραθωνομάχων «ίτε παίδες Ελλήνων» γλίστρησε  από βουνά και  λαγκάδια κι έγινε το μεγάλο σύνθημα κι έγινε το μεγάλο τραγούδι που ακόνισε το σπαθί της ελληνίδας λευτεριάς,

για να τη γνωρίζουν έπειτα στους αιώνες οι γενιές «από την κόψη του σπαθιού την τρομερή» συνδυασμένη με την «όψη που με βια μετράει τη γη». Αυτήν την όψη που όμοια της δε βρέθηκε άλλος λαός να δώσει στη δική του λευτεριά.

 Ο απόηχος αυτής της κραυγής έβγαλε από το λήθαργο το αιώνες κοιμισμένο ραγιά. Ξύπνησε  το λανθάνον όραμα της ελευθερίας, που μοναχή το δρόμο πήρε και ξανάρθε μοναχή, να ζώνεται το σπαθί της και να ορμά από το Μωριά με Κολοκοτρώνηδες και Παπαφλέσσηδες από τη Ρούμελη με Καραϊσκάκηδες και Ανδρούτσους, από τα νησιά με Μιούληδες και Κανάρηδες, με φιλέλληνες και προπαντός με την σκέπη του Έλληνα θεού για να ξαναστήσει στο θρόνο της καταματωμένη μα αθάνατη την  ελληνίδα κόρη, στη χώρα που τη γέννησε την ανάθρεψε και την  διέδωσε σαν  έννοια και σαν ύψιστο αγαθό  στους τότε βάρβαρους κι απολίτιστους  λαούς.

Κι ήταν εικοσιπέντε του Μαρτιού

 Και άπλωνε η φύση τα προικιά της

και σπαρταρούσαν οι αισθήσεις του κορμιού

 μα  μέτραγε η ζήση τα κεριά της.

Το καρυοφύλλι ξεκρεμά ο νιος

στο «ελευθεριά ή θάνατος» ταγμένος

Να πάψει να΄ναι δούλος και ρωμιός

αφού με λευτεριά ‘ναι ζυμωμένος.

Νάτη πετιέται  ορθή η λευτεριά   

Με των παιδιών της τα αίματα λουσμένη 

σπάζοντας  αλυσίδες,  και λουριά

της ιστορίας τα διάσελα διαβαίνει.

ΕΛΕΝΗ   ΜΑΝΙΩΡΑΚΗ – ΖΩΙΔΑΚΗ