Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΠΕΡΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ 1821

Η  Ελληνική συνείδηση  της  ελευθερίας και το 1821

Ελευθερία μια λέξη κενή που η ελληνική φιλοσοφία τον γέμισε με νόημα και περιεχόμενο. Ελευθερία το μεγαλύτερο δικαίωμα του ανθρώπου που το ελληνικό δαιμόνιο την ύψωσε σε πρώτη αξία σε πρώτιστο αγαθό, γι’ αυτό κι οι αγώνες του γι’ αυτήν  νοηματοδοτούν ολόκληρη την ιστορική του πορεία. Η ελευθερία που γέννησε η Ελλάδα δε βύζαξε το γάλα της, τις ρίζες της τις πότισε το αίμα των παιδιών της.

Αν άνθρωπος ονομάζεται το όν που τοποθετεί πάνω από την ύπαρξη του κάποιο θεό, Έλληνας ονομάζεται ο άνθρωπος που τοποθετεί πάνω απ’ όλα την ελευθερία. «Το μισό της αρετής η σκλαβιά το αφαιρεί» είπε ο μεγάλος μας παππούς ο Όμηρος και ο Έλληνας δεν ζει χωρίς αρετή και αξιοπρέπεια γι’ αυτό πάλαιψε με αυταπάρνηση για να κρατήσει αλώβητη την έννοια  και το πρόσωπο  κάθε είδους  ελευθερίας.

 Όλοι οι αγώνες των Ελλήνων από τα πανάρχαια χρόνια είχαν κάτι το θεϊκό το υπερβατικό, το ανερμήνευτο, είχαν το δικό τους νόημα, αλλά ο αγώνας τους για την αποτίναξη του αβάστακτου ζυγού τετρακοσίων ολόκληρων χρόνων έχει τη δική του ιδιαιτερότητα.  Η συγκρότηση της κοινωνίας με την τωρινή της μορφή στο χώρο προπαντός της χερσαίας Ελλάδος ήταν ανύπαρκτη. Επομένως ο λαός με τον εθνικό του ξεσηκωμό επιζητούσε την ανάκτηση της ελευθερία του γένους αλλά και την ανάκτηση της γης που ανήκε στον τούρκο δυνάστη και στους προύχοντες Έλληνες. Τα σενάρια που εμφανίζουν τους ανώτατους κληρικούς και τους κοτζαμπάσηδες να είναι οι πρωτεργάτες του ξεσηκωμού του γένους είναι αβάσιμα . Αυτοί τα είχαν όλα και εξουσίες και πλούτη τι λόγο θα είχαν να επαναστατήσουν. Εξ’ άλλου ο Γρηγόριος ο 5^ος  δεν ήταν αυτός αφόρισε την έναρξη της ελληνικής επαναστάσεως;

Από τις εθνοσωτήριες αρχές του Ρήγα Φεραίου ξεπετάχτηκε ο ζηλευτός ανθός της φιλικής εταιρίας που εντάσσοντας τους Φαναριώτες μέσα στις τάξεις της κατόρθωσε να ξυπνήσει στην στραπατσαρισμένη προσωπικότητα του ραγιά τον χρόνιο πόθο του για ελευθερία. Ο πόθος  που συσσωρευόταν στις καρδιές των σκλάβων 400 χρόνια, βουνό ολόκληρο από πυρίτιδα καρτερούσε μια σπίθα για να εκραγεί να γίνει  ηφαίστειο, καταποτήρας  και να εξαφανίσει  τα μαύρα σκοτάδια της πολύχρονης σκλαβιάς του.

Γατί ο ραγιάς που κουβαλούσε μέσα του το σπέρμα της ελευθερίας δεν άντεχε άλλο την ταπείνωση, τις ατιμώσεις, την καταρράκωση της εθνικής του αξιοπρέπειας, τη βεβήλωση των ιερών του, το πηκτό σκοτάδι της αμορφωσιάς αυτός που  με το φως  το ελληνικό  σκόρπισε τα σκοτάδια του κόσμου.

Κι όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου ο σκλάβος λαός όρθωσε το ανάστημά του, άφησε την αγανάκτησή του να γίνει πάθος φλόγα, δύναμη.

Ήταν μικρό το πλήθος κι άτακτο και φτωχό κι ανίσχυρο, αλλά «η μεγαλοσύνη στα έθνη δεν μετριέται με το στρέμμα, με της καρδιάς το πύρωμα  μετριέται και με το αίμα» μας λέει ο μέγας Παλαμάς.

Κι  η γεμάτη παλμό και μεγαλείο κραυγή των ραγιάδων « ελευθερία ή θάνατος» εναρμονισμένη με την προσταγή των Μαραθωνομάχων «ίτε παίδες Ελλήνων» γλίστρησε  από βουνά και  λαγκάδια κι έγινε το μεγάλο σύνθημα κι έγινε το μεγάλο τραγούδι που ακόνισε το σπαθί της ελληνίδας λευτεριάς,

για να τη γνωρίζουν έπειτα στους αιώνες οι γενιές «από την κόψη του σπαθιού την τρομερή» συνδυασμένη με την «όψη που με βια μετράει τη γη». Αυτήν την όψη που όμοια της δε βρέθηκε άλλος λαός να δώσει στη δική του λευτεριά.

 Ο απόηχος αυτής της κραυγής έβγαλε από το λήθαργο το αιώνες κοιμισμένο ραγιά. Ξύπνησε  το λανθάνον όραμα της ελευθερίας, που μοναχή το δρόμο πήρε και ξανάρθε μοναχή, να ζώνεται το σπαθί της και να ορμά από το Μωριά με Κολοκοτρώνηδες και Παπαφλέσσηδες από τη Ρούμελη με Καραϊσκάκηδες και Ανδρούτσους, από τα νησιά με Μιούληδες και Κανάρηδες, με φιλέλληνες και προπαντός με την σκέπη του Έλληνα θεού για να ξαναστήσει στο θρόνο της καταματωμένη μα αθάνατη την  ελληνίδα κόρη, στη χώρα που τη γέννησε την ανάθρεψε και την  διέδωσε σαν  έννοια και σαν ύψιστο αγαθό  στους τότε βάρβαρους κι απολίτιστους  λαούς.

Κι ήταν εικοσιπέντε του Μαρτιού

 Και άπλωνε η φύση τα προικιά της

και σπαρταρούσαν οι αισθήσεις του κορμιού

 μα  μέτραγε η ζήση τα κεριά της.

Το καρυοφύλλι ξεκρεμά ο νιος

στο «ελευθεριά ή θάνατος» ταγμένος

Να πάψει να΄ναι δούλος και ρωμιός

αφού με λευτεριά ‘ναι ζυμωμένος.

Νάτη πετιέται  ορθή η λευτεριά   

Με των παιδιών της τα αίματα λουσμένη 

σπάζοντας  αλυσίδες,  και λουριά

της ιστορίας τα διάσελα διαβαίνει.

ΕΛΕΝΗ   ΜΑΝΙΩΡΑΚΗ – ΖΩΙΔΑΚΗ